Win Together / ชนะด้วยกัน
-\-\-
1
เรา (ผมกับวิน) ออกสตาร์ทกันตอน 8:10 น. เช้าเสาร์ที่ 18 มกราคม 2020 เรามีโอกาสได้พบเพื่อนนักวิ่งคนไทยอีกหนึ่งคนคือ 'ตุล' ซึ่งเพิ่งจบ 100 โลที่โป่งแยงมาสดๆ แต่ตุลอยู่ wave 2 จึงปล่อยตัวไปก่อน (wave เดียวกับพี่ป๊อก) ใน wave เราก็มีพี่น้องนักวิ่งคนไทยอีกหลายคน ทักทายกันตอนปล่อยตัว แล้วต่างคนก็ต่างวิ่งไปในเพซตน
2
ผมอุ่นใจที่มีวินมาด้วย หากนับกันตามจริงนี่ควรเรียกว่า 'เทรลแรก' แบบจริงจังของผม และการเริ่มต้นเทรลด้วย 100 กม. นั้นเป็นความคิดที่บ้าปนโง่อยู่ไม่น้อย หลังฟังพี่ป๊อกอธิบายสภาพสนาม ร่างกาย และสรรพสิ่งที่จะเจอระหว่างทาง ผมรู้ทันทีว่าไอ้ที่ซ้อมมาตามตารางมันแค่ทำให้ร่างกาย 'พอไหว' วิ่งเทรลมันมีอะไรเยอะกว่านั้นเยอะ ความรู้สึกเหมือนกำลังจะมุ่งหน้าสู่ 'โลกแปลกหน้า' ซึ่งจะให้ดีควรมีไกด์นำทาง (ตอนแรกห้าวมาก มึงคิดจะมาคนเดียว)
3
การมีเพื่อนซึ่งเคยจบโป่งแยง 100k อย่างวินมาวิ่งด้วยกันก็เหมือนได้พรานนำทาง แม้โป่งแยงที่วินจบมาจะยังไม่ใช่โป่งล่าสุดที่อัพความโหดไปอีกดีกรี แต่ก็การันตีได้ว่าวินมีประสบการณ์เทรลมากพอจะทำหน้าที่ไกด์ ซึ่งไม่ได้หมายถึงนำ 'เส้นทาง' แต่นำ 'ทาง' ในความหมายต่างๆ อีกมากมาย
4
สิ่งที่ต้องแนะนำมีมาก (จะเล่าละเอียดในหนังสือ) ความเร็วในช่วงต้น วิ่งตอนไหน เดินตอนไหน เจอหิน รากไม้ บันได ขึ้นยังไง ลงยังไง มืดทำยังไง กินยังไง หนาวทำยังไง นอนไหม และอีกมากมายล้านแปด
5
ถ้ามาคนเดียวก็เหมือนโยนเด็กอนุบาลมาเดินป่า ผมคงอ้อแอ้กว่านี้อีกมหาศาล
6
ช่วงแรกวินพยายามคุมจังหวะการวิ่งในช่วงที่วิ่งได้ สอนใช้ไม้เท้า สอนท่าลงบันไดที่ไม่เจ็บ (แต่ช้าไปแล้ววิน IT Band กูร้าวไปแล้วเพื่อน) ในช่วง 30 กม.แรกวินคล่องกว่าผมมาก ขึ้นก็เร็ว ตอนลงนี่คือหายวับไปเลย แต่วินจะหยุดรอเป็นระยะ บางทีก็หยุดถ่ายรูปชมวิว ผมยังคิดว่าถ้ามันวิ่งคนเดียวจะเร็วกว่านี้ขนาดไหน แต่นี่ต้องมายืนรอเด็กอนุบาลหัดใหม่ที่อยากห้าวมาสนามร้อยโล ความชันห้าพันกว่าเมตรโดยที่ไม่เคยผ่านสนามยากๆ ระดับ 50 60 กม. มาก่อน
7
ผ่านไปจนถึง CP5 สภาพวินยังดีกว่าผมมาก ถือว่าสมบูรณ์ ขณะที่ผมเจ็บ IT Band (ข้างเข่าขวา) ตอนลงจึงทำได้ช้ามาก และสนามนี้ขึ้นก็เยอะลงก็แยะ
8
เราหยุดที่ CP5 นานเกินไป หนึ่งชม.เต็มๆ กระทั่งเวลาคัตออฟไล่หลังมาเกือบทัน ความกดดันพุ่งทะลุขีด ที่กดดันหนักคือตอนเราออกตัวจาก CP5 มีนักวิ่งเดินสวนกลับมาที่ CP5 กันยี่สิบกว่าคน DNF ในสภาพมืดสนิท เหมือนรู้แล้วว่าไปต่อก็ไม่ทันเข้า CP6 ซึ่งเป็นช่วงโหด ห่างจากนี้ไปอีก 13 กม. ซึ่งไกล มืด หนาว และชัน
9
ผมนึกในใจว่าเราพลาดอย่างมากที่ชิลล์เกินเหตุ ใจหนึ่งแอบคิดว่าวินชิลล์เกินไป เช็ดตัวเปลี่ยนชุดทำนู่นนี่นาน แต่อีกใจก็คิดว่า "ถ้าไม่มีวิน มึงอาจไม่รอดตั้งแต่ CP3 แล้วก็ได้ วินรอมึงมานานแค่ไหนแล้ว" ว่าแล้วก็เคาะกะโหลกตัวเองที่คิดโทษเพื่อนที่ช้า ในเส้นทางที่ยาวไกลขนาดนี้ ถ้าเดินทางไปด้วยกัน ผมว่าจะมีจังหวะที่สลับกันช้าเกิดขึ้นเอง และเราต่างรู้กันดีว่าเราช้าได้แค่ไหนที่ยังไม่ทำลายความฝันเพื่อน
10
เราตกลงกันมาก่อนหน้านี้ว่าจะไปด้วยกันจนจบ ตอนนั้นยังไม่มีใครรู้ว่าใครแกร่งกว่าใคร วินยังบอกผมว่า "มึงอาจจบ 24 ชม." ผมส่ายหัวแล้วบอกว่า "มึงบ้ารึเปล่า แค่จบก็บุญหัวแล้ว" ข้อตกลงคือถ้าไม่มีใครเจ็บหนักระดับไปต่อไม่ไหว เราจะลากไปด้วยกัน แต่ถ้าใครไม่ไหวจริงๆ ก็ให้อีกคนหนึ่งมุ่งหน้าไปต่อโดยไม่ต้องรู้สึกผิด
11
จาก CP5 ไป CP6 วินโชว์ฟอร์มอีกครั้ง นำทางในความมืดลากผมกับตุล (ซึ่งมาร่วมทางกันตอน CP4) เดินจ้ำอย่างเร็วเพื่อหนีคัตออฟของ CP6 เราทำได้ดีเหลือเชื่อ มาถึงก่อนคัตออฟ 30 นาที ระหว่างทางมีคนนั่งหลับ แผ่ร่างในความมืดเป็นสิบๆ เรายังคงไม่ได้นอน ตอนนั้นตีสองกว่าแล้ว
12
วินเป็นคนใช้เวลากับ CP นานแต่วิ่ง/เดินเร็ว ส่วนผมเป็นคนใช้เวลากับการวิ่ง/เดินระหว่างทางนาน พอมาประกบกันจึงทำให้เรานานไปกันใหญ่ หลัง CP6 ก็เข้าสู่ช่วงวิกฤต เวลาที่เราคำนวณกันมาถึงจุดที่ "อาจไม่จบ" หรือใกล้ DNF มากๆ แล้ว ในสภาพร่างกายที่ผ่านมาเฉียดยี่สิบชั่วโมง น่วมไปทั้งร่าง ท่ามกลางความมืดและสภาพสนามที่โหดชันมากขึ้นเรื่อยๆ สิ่งเดียวที่ทำได้หากยังอยากได้เสื้อ finisher ของสนาม HK100 ก็คือ "ห้ามหยุดเท้า"
13
ผมไม่มีความอยากเลิกแม้แต่น้อย แต่คำถามว่า "กูมาทำบ้าอะไรที่นี่วะ" นั้นผุดขึ้นหลายหน สิ่งที่ชวนกังวลคือต่อให้เราก้าวเท้าไม่หยุดก็อาจไปถึงเส้นชัยไม่ทันอยู่ดี ความคิดนี้บั่นทอนกำลังใจ ได้แต่ก้าวไปทีละก้าว ตัดความคิดรบกวนออก มุ่งไปในความมืดกับสภาพร่างกายที่เปื่อยยุ่ยร้าวระบมจากฝ่าเท้าไปถึงหัวไหล่ นาทีนี้ หากจะมีอวัยวะเดียวที่ไม่เจ็บปวดน่าจะเป็นฟันเท่านั้น
14
ช่วงระหว่างเดินทางมา CP6 วินข้อเท้าพลิกซ้ำๆ หลายหน เริ่มมีปัญหาที่ตาซ้าย ตาแดงก่ำ และมีขี้ตาไหลออกมาตลอด อาจเป็นอาการอักเสบ เมื่อร่างกายเกิดอาการหนึ่งอย่างจะกระทบกับอย่างอื่น พอมองไม่ชัดก็เสี่ยงเท้าพลิก พอเท้าพลิกก็เสี่ยงล้มและบาดเจ็บอื่นอีก
15
จาก CP6 อาการวินไม่สู้ดี เคลื่อนที่ช้าลงกว่าตอนแรกๆ ทุกคนเริ่มเงียบ ผมไม่แน่ใจว่าตอนเคลื่อนไป CP7 ทุกคนคิดอะไรในใจบ้าง แต่เป็นครั้งแรกที่ผมเริ่มได้กลิ่นจากเราทั้งสามคนว่า "เลิกดีไหม" ในความเงียบอันมืดสนิทในช่วงเวลาตีสี่กว่า
16
ดูตัวเลขคัตออฟและกดเครื่องคิดเลขในใจด้วยการคูณเพซ 20 ตลอดเวลา มันฉิวเฉียดเหลือเกินที่จะทันหรือไม่ทัน กับเงื่อนไขว่าเราจะต้องไม่หยุดนาน ไม่ล้ม ไม่นอน ไม่เจ็บจนช้าไปกว่านี้ CP8 ยาวไกลเหมือนไม่มีอยู่จริง
17
ฝูงลิงทำให้เรารู้ว่าเข้าใกล้ CP8 ซึ่งเป็นจุดสุดท้ายหากต้องการ DNF เพราะเป็นจุดสุดท้ายที่รถเข้าถึง หากตัดสินใจไปต่อก็ไม่มีที่ให้เลิกเพื่อรอรถมารับแล้ว จะต้องพยุงร่างตัวเองไปจนถึงเส้นชัยเอง นั่นหมายความว่า CP8>CP9>Finish Line รวมแล้ว 17 กม. ความชันอีกพันกว่า ถ้าจำไม่ผิด
18
ก่อนถึง CP8 ตุลคำนวณเวลาแล้วบอกว่า "พวกเราไม่ทันแล้วนะ ถ้าอยากจบทันต้องวิ่งเท่าที่วิ่งได้" บนถนนที่เอียงเทลงและเอียงขึ้น เราลองวิ่งเหยาะๆ เบาๆ เพื่อทำความเร็วขึ้นมา ปรากฏว่า-\-\ไม่ไหว เราวิ่งไม่ได้ ขาของเราระบมร้าวจนไม่สามารถวิ่งได้อีกต่อไปแล้ว แม้เบาๆ ก็เถอะ จุดนี้เองที่ทำให้ตุลเอ่ยปากว่า "เอ๋กับวินไปก่อนเลย" และนั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่ได้ยินจากตุล เราเจอกันที่เส้นสตาร์ทและลากันก่อน CP8
19
CP8 ไป CP9 คือนรกขุมลึกสุดที่มาในภาพภูเขาเสียดฟ้าชื่อ Needle Hill ไต่ขึ้นไปถึงยอดหมายถึงต้องลงมาเท่ากัน ที่ CP8 เราแทบไม่หยุดแล้ว ตอนนี้ทุกนาทีมีค่า คัตออฟไล่ล่ามาเรื่อยๆ แต่ละ CP ก็มีคนน้อยลงเรื่อยๆ วินเริ่มบอกว่า "กูว่าเราอาจเป็นสองคนหลังสุด"
20
จาก CP8 ไป CP9 อาการคล้ายตอน CP1 ไป CP3 แค่สลับข้างกัน ผมเดินขึ้นเขาได้เร็วขึ้นมากจากตอนแรก และความที่เจ็บน้อยกว่าทำให้ลงเขาได้เร็วกว่าวินพอสมควร (แต่ถ้าเทียบกับคนที่วิ่งลง ผมก็นับว่าลงช้ามาก) คราวนี้เป็นผมบ้างแล้วที่ต้องรอวิน ทุกครั้งที่ขึ้นเขาและลงเขา ผมจะนั่งรอวินหลายนาที เช่นกันกับที่วินทำในตอนต้น ระหว่างเดินก็จะหันหลังมาคอยดู และหยุดรอเป็นระยะ เราแค่ผลัดกันคนละช่วง เห็นท่วงท่าการลงเขาของวินก็รู้เลยว่าน่าจะเจ็บไม่น้อย คนแข็งแรงแบบเขาเดินลงบันไดเหมือนคุณปู่ใช้ไม้เท้า น่าจะหนักหนา
21
ผมนั่งรอวินเดินลงเขาก่อนเข้า CP9 พอเจอกันผมบอกวินว่า "CP นี้เราหยุดไม่ได้เลยว่ะ หยิบข้าวใส่ปาก เติมน้ำ แล้วไปต่อเลย อันที่จริงไม่ควรเสียเวลาเติมน้ำด้วยซ้ำ" แต่ยังไม่ทันที่จะวางแผนอะไรกันต่อ วินยืนยันหนักแน่นหลังจากที่บอกผมหลายครั้งแล้วระหว่างทางตั้งแต่ CP8 ว่า "กูว่ามึงไปก่อนเถอะเอ๋ มึงจบได้ ถ้ามึงไม่หยุดเลยกูว่ามึงจบฉิวเฉียด กูน่าจะจบเลยเวลาประมาณ 20 นาที แต่เดี๋ยวกูตามไป" ระหว่างทางผมบอกวินมาตลอดว่า "ไปด้วยกันนี่แหละ จบก็จบด้วยกัน ไม่จบก็ไม่จบด้วยกัน กูไม่ได้จะไปไวกว่ามึงเท่าไร" ผมแค่คิดว่าเราเริ่มมาด้วยกันก็ควรจบไปด้วยกัน ภาพวิ่งซ้อม 84 กม.ในกรุงเทพฯ มาด้วยกัน ผุดขึ้นในหัวตลอด แต่จุดนี้เองที่เสียงวินยืนยันหนักแน่น "มึงไปเถอะ กูอยากเห็นมึงจบ" ผมมองหน้าวินที่จริงจัง แล้วพยักหน้า "โอเค งั้นกูจะลองดู เจอกันเว้ย" ว่าแล้วผมก็รีบเข้า CP9 คว้าข้าวสองก้อน กล้วยครึ่งลูก น้ำไม่เติม แล้วพุ่งต่อไปโดยใช้เวลาที่ CP9 ไม่ถึงนาที ในใจคิดแค่ว่า ถ้าวินมันยอมขนาดนี้ กูต้องจบทันเท่านั้น!
22
ขึ้นเขามาเห็นทางทอดยาวไปข้างหน้า เฮ้ย เหมือนจะไม่ชัน ถ้าไม่ชันก็มีหวัง ผมจ้ำอ้าวไปเรื่อยๆ เจอพี่ป๊อกและเพื่อนนักวิ่งสาวชาวไทยซึ่งยืนยันว่าจากตำแหน่งที่พวกเราอยู่นั้นน่าจะจบทัน ถ้าไม่อู้ ผมเดินไปไม่หยุด ถ้าหอบก็ลดความเร็วลง ข้ามเขามาถึงถนน เห็นทางลงสู่เส้นชัย แต่ที่จริงมันไกลกว่าที่คิดมาก
23
แม้เดินคนเดียว แต่ผมใช้เทคนิคทุกอย่างที่วินสอนมา เหมือนในร่างผมก็มีวินอยู่ในนั้น ในใจคิดว่าน่าเสียดาย เราวิ่งมาด้วยกันเกือบ 100 กม. อีกนิดเดียวเท่านั้นเอง แต่ก็เชื่อว่าวินคงเจ็บมาก และคงเห็นว่าเวลานั้นเฉียดมากจริงๆ ไม่งั้นคงกัดฟันเข้าเส้นชัยด้วยกัน
24
"เอ๋" ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อจากข้างหลัง "เฮ้ย!" เป็นวินที่เดินตามมา เหลือเชื่อจริงๆ มันไล่มาทัน! "เชี่ย โคตรดีใจ" ผมบอกกับวิน "มึงมาทันได้ยังไงวะ มึงวิ่งมาใช่มั้ย" วินกัดฟันวิ่งลงถนนมา "กูลองฮึดแล้วเดินไล่มึงมา แต่ไม่เห็นมึงเลยบนเขา มาเห็นตอนเดินลงถนน เลยวิ่งตามมา" ผมหัวเราะร่าแล้วบอกว่า "สุดยอด ดีๆๆ มึงเยี่ยมมาก" จากที่แยกกัน เรามาร่วมทางกันอีกครั้ง 3 กม. สุดท้าย
25
พอเข้าช่วงเทรลสุดท้าย 2 กม. เป็นทางลงบันไดหินยาว วินค่อยๆ เดินลงมา กลับสู่จังหวะเดิม คือผมลงไปก่อนแล้วหยุดรอวินที่บาดเจ็บ แต่คราวนี้เราไม่กังวลมากแล้ว เวลาเหลืออีกชั่วโมงกว่ากับระยะทางเพียงเท่านี้ ยังไงก็เข้าเส้นชัยทันเวลา
26
ผมรอวินอยู่นาน แต่ก็ไม่น่านานไปกว่าที่วินรอผมในช่วงต้นของการวิ่ง เราเพียงผลัดกันรอ สลับบทบาทกัน แน่นอนว่าทุกครั้งที่รอ เวลาในการเข้าเส้นชัยก็ค่อยๆ หายไป ไม่ว่าช่วงต้นหรือช่วงท้าย แต่เราจะสนใจเวลาทำไม ในเมื่อการได้จบพร้อมกันนั้นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว
27
เส้นชัยอยู่ตรงนั้นแล้ว น้ำตาจะไหล เงยหน้ามองเวลายังคงเป็นตัวเลข 28 ชม. กว่าๆ อยู่ มีเพื่อนนักวิ่งอยู่ตรงหน้าเราคนหนึ่ง วินบอกว่ารอเขาเข้าไปก่อนไหม จะได้รูปสวยๆ แล้วเราก็ชะลอฝีเท้าลง ควัก GoPro กันขึ้นมาเก็บภาพ แล้ววิ่งเข้าเส้นชัยไปด้วยกัน เส้นชัยที่ยาวไกลที่สุดในชีวิต
28
ผมไม่ได้เข้าเส้นชัยนี้คนเดียว วินก็ไม่ได้เข้าเส้นชัยนี้คนเดียว เราเข้าเส้นชัยพร้อมกัน 29:01:18 ชม. การวิ่งยาว 29 ชม. โดยไม่ได้นอน นี่คืออีกหนึ่งความทรงจำที่ผมคงจำจนวันตาย #ร้อยโลแรกมีครั้งเดียว
29
ผมรับสลิปเวลา เห็นตัวเลขที่เกินมา 1 นาทีก็ชวนคิดเหมือนกันว่า ถ้าเราเร็วกว่านี้อีกนิดก็จะจบได้ตัวเลข 28 ชม.กว่าๆ หล่อขึ้นอีกหน่อย แต่พอคิดทบทวนทั้งหมดแล้ว ผมว่าการที่เราสองคนจบ 29 ชม.นิดๆ หล่อกว่าตรงที่เวลาที่เกินมาเกิดจากการ 'ผลัดกันรอ' ทั้งที่วินรอผม ผมรอวิน และการรอเหล่านี้เองที่มอบในสิ่งที่วัดเป็นตัวเลขไม่ได้ มันก่อตัวเป็นมิตรภาพในใจเรา
30
"มันต่างจากมาราธอนมากครับ" ผมบอกพี่ป๊อกที่เส้นชัย "ใช่ครับ เทรลมันจะมีมุมของมิตรภาพอยู่เยอะ" ผมยิ้มแล้วพยักหน้าแบบเข้าใจสุดๆ
31
ภาษิตแอฟริกาบอกว่า "ไปคนเดียวไปได้ไว ไปด้วยกันไปได้ไกล" ถ้าไม่มีวินผมคงไม่จบ และวินก็บอกผมเช่นกันว่า "ถ้ามาคนเดียวกูอาจเลิกไปแล้ว"
เราออกสตาร์ทด้วยกันตอน 8:10 น. เช้าวันเสาร์ที่ 18 มกราคม 2020 เราเข้าเส้นชัยพร้อมกันตอน 13:11 น. บ่ายวันอาทิตย์ 19 มกราคม 2020
เราชนะ, พร้อมกัน
และนั่นคือสิ่งที่สำคัญกว่าตัวเลขใดๆ ทั้งสิ้น
-\-\-
ขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ ทาง FB ทุกคนเลยครับสำหรับพลังที่ส่งมาทางข้อความและคอมเมนต์ เป็นพลังใจสำคัญสำหรับเด็กอนุบาลผู้ห้าวห่ามจะเดินผ่านป่าเขาระยะร้อยโล
และขอขอบคุณคุณเพ้นท์ที่ประสานงานและให้การช่วยเหลืออย่างดีเยี่ยม รวมถึงขอบคุณการท่องเที่ยวฮ่องกง HKTB Hong Kong Tourism Board ที่เชิญมาร่วมงานวิ่งอันสุดแสนน่าประทับใจในครั้งนี้ ประทับใจมากๆ ครับ
ขอบคุณ Salomon คุณอ๋อม พี่ตุ้ม สำหรับการเอื้อเฟื้ออุปกรณ์คุณภาพหลายชิ้นในครั้งนี้ครับ 🙏😊
-\-\-
ที่เล่ามาทั้งหมดนี้เป็นเพียงเสี้ยวของเสี้ยวของเสี้ยวของเรื่องราวและความรู้สึกทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่าง "เส้นทางยาวไกลที่สุดในชีวิต" ครั้งนี้เท่านั้น สเตตัสนี้ขอเล่าในมุม "เพื่อนร่วมทาง" ยังมีมุมอื่นอีกมากมาย โดยเฉพาะเรื่องภายในใจซึ่งได้เรียนรู้อะไรไม่น้อย ทั้งหมดนี้ขออนุญาตเขียนเป็นหนังสือเพื่อเล่าเรื่องฉบับเต็มซึ่งจะเข้มข้น ดราม่า เรียกน้ำตากว่านี้อีกสิบเท่า 555 ไม่นานเกินรอครับ
ถัดจาก Homo Finishers
เตรียมพบกับ "ULTRAMAN" เร็วๆ นี้
#HK100
#DreamItDoIt
#ห้ามเลิก
#DiscoverHongKong
win a gopro 在 GoPro Hero 11 GIVEAWAY... you can win this!! - YouTube 的八卦
So lets give you a brand new GoPro Hero 11... its happening soon!!! more info below! STREAM LINK - https://youtu.be/CGiCoKe_0Yg Huge ... ... <看更多>