vinbuddylife的八卦，YOUTUBE、PINTEREST和Yahoo名人娛樂都在討論

ตกลงจะมีลูกดีมั้ยวะ.....

มันเป็นเรื่องของคำถาม....ที่มีแต่คนช่วยถาม...ไม่มีคนช่วยตอบ

“คำถาม”

.........ตอนเรียนยังไม่จบคนเค้าก็ถาม.... “เมื่อไหร่จะจบ”

พอเรียนจบ..คนเค้าก็ถาม........”เมื่อไหร่จะทำงาน”

พอทำงาน..คนเค้าแม่งก็ถาม.....”เมื่อไหร่จะแต่งงาน”......

พอแต่งงาน..คนเค้าแม่งก็ยังจะถาม ......”เมื่อไหร่จะมีลูก”

พอมีลูกคน..แม่งก็ถามต่อ เจอกี่ทีก็ถาม.......”เมื่อไหร่จะมีอีกคน” ........
#สัส กรูรู้ว่ามึงเหมือนจะห่วง แต่เมื่อไหร่จะเลิกถามกูสักทีวะ.......กูก็ไม่รู้.......

เหมือนเรื่องจะมีลูกดีมั้ยน๊าาาา นั่นแหล่ะครับ คิดไปเถอะ คิดแม่งให้ตายก็คิดไม่ออกหรอก เพราะมันเป็นเรื่องที่ตอบไม่ได้หรอกถ้าไม่เคยลองมีลูกของตัวเองจริงๆ.....

เห็นVinny เป็นคนอ่อนโยนแบบนี้5555 จริงๆผมนี่เกลียดเด็กมาตั้งแต่ผมยังเด็กครับบอกเลย......(ไม่น่าเชื่อล่ะสิ) ตอนเรียนมหาลัย ผมจำภาพๆนึงได้ดี ผมเห็นเด็กวัยหัดเดินใส่ชุดสีชมพูพาสเทลนั่งคุกเข่าเขี่ยดินเล่นอยู่หน้ามหาลัย แสงส่องลงมาที่เด็กน้อยคนนั้นพอดี เป็นภาพที่สวยงามครับ ผมจำได้ ความรู้สึกผมตอนนั้นคือ ผมอยากจะวิ่งเบาๆซัก 3-4ก้าว แล้วเงื้อเท้า(ตีน)ขวาไปข้างหลังสุดแรงแล้วเตะเด็กน้อยในชุดพาสเทลนั้นไปให้ไกลเหมือนลูกฟุตบอล.........ผมคงรู้สึกดีไม่น้อย........5555

เรียนจบตามเกณ์ ยี่สิบต้นๆ ทำงานปีนึง ไปเรียนต่อ ....พอกลับมาก็ทำงานๆๆๆ (เปิด Buddy’s Pupppy อายุ25) แล้วก็แต่งงานตอนอายุ28(ไม่น่ารีบเลยกรู) ก็คุยกันกับภรรยาว่า “เราจะไม่มีลูกนะ” อยู่กันไปแบบนี้แหล่ะ หาเองใช้เองสนุกจะตาย....... เกือบ10ปีผ่านไป ภรรยาผมไปงานศพพ่อเพื่อนเค้าคนนึง แม่นั่งร้องไห้รำพันว่าโอ้วววว พ่อตายๆ โอ้วววว พ่อตายๆ ทำไงดี ...โดยมีลูกๆมากมายสลับผลัดเปลี่ยนกันมาปลอบใจข้างๆตัว......... คำถาม.........

“เธอ แล้วถ้าเธอตายใครจะมาคอยปลอบชั้นละ ชั้นจะอยู่ยังไง” ......... 13 เดือนผ่านไป เด็กชาย โฮมก็ ถือกำเนิดขึ้นมาง่ายๆอย่างนั้นเลยครับ.........

ครั้งแรกที่ได้สัมผัสตัวโฮม ผมจะจำจนตาย......มันเป็นอะไรที่บอกไม่ถูกจริงๆครับ ผมไม่เคยกล้าหรืออยากอุ้มลูกเล็กๆของใครมาก่อนเลย แต่ผมแทบจะกระโจนเข้าไปอุ้มโฮม และ ชอบที่จะอุ้มเค้า(จน6ปีกว่าผ่านไปก็ยังอุ้มอยู่) เพราะมันมีความสุขเหลือเกินครับ มันบอกไม่ถูกบรรยายไม่ได้จริงๆครับ การได้เอาหน้าเค้ามาแนบกับหน้าของเรา สัมผัสแก้มของเค้า ตัวของเค้า มือของเค้า มันช่างเป็นอะไรที่วิเศษเหลือเกินครับ ใครที่เคยคิดว่าตัวเองรักลูกคนอื่น รักหลานแท้ๆเหมือนลูกตัวเอง รักแบบ รักมากกกกกก ปานจะแหกตูดดม ผมบอกเลยครับว่ามันไม่เหมือนกันอย่างเทียบไม่ได้จริงๆ เมื่อเค้าเป็นลูกแท้ๆของเรา

การกล่อมโฮม และเข้านอนพร้อมโฮมอย่างทุกวันนี้ที่ผมทำ..... เป็นmomentที่ผมรักที่สุดในชีวิตอีกหนึ่งอย่าง.....มันดีกว่าตอนที่ผมไปนั่งดูพระอาทิตย์ขึ้นบนยอดเขาในอิตาลี ดูแสงเหนือนที่บ้านซานต้า มันมีความสุข คล้ายๆกับคุณพบรักกับสาวคนใหม่ คนที่ถูกใจคุณไปหมดทุกอย่าง อยากจะนอนกอดกันทั้งวันไม่ต้องไหน เหมือนตอนข้าวใหม่ปลามันส์ อะไรอย่างนั้นไม่มีผิด......... อย่างนั้นจริงๆครับ

ผมเคยบอกเพื่อนว่า ”มึงมันบ้า” ตอนที่มันเล่าให้ฟังว่า ลูกเป็นแหล่งพลังงานให้มันได้อย่างเหลือเชื่อ แค่กลับไปเจอไปเล่นกับลูกก็หายเหนื่อย....... มึงแม่งบ้า..... กรูไถนากลางแดดทั้งวันกลับบ้านไปก็ขออาบน้ำ ดูหนังฟังเพลงดังๆนอนคนเดียวนี่แหละดีที่สุด แอร์ก็เย็นชื่นใจ เย็นเท่าไหร่ก็ได้นี่มันห้องกู มีความสุขจะตาย ....... แต่ ชีวิตจริงๆผมตอนนี้คือ เหนื่อยๆกลับมาดึกๆ.....น้ำยังไม่ได้อาบ ขอแอบย่องๆไปคุกเข่าข้างๆเตียง ดมมือ ดมหน้า ดมเท้า จับแก้ม ลูมหัว ดมผมโฮม.....ในห้องมืดๆ แอร์ 25องศา แล้วก็แอบไปอาบน้ำเบาๆ...แล้วก็ลงไปทำงานต่อ เพลงไม่เปิดหนังไม่ดู เดี๋ยวโฮมตื่น..........บางทีเข้านอนตี3ตี4 แต่จะดึกแค่ไหน 6 โมงก็ต้องตื่นขึ้นมาพร้อมโฮม จัดการให้เค้าเตรียมตัวออกจากบ้านไปโรงเรียน(ที่แสนแพง)ทุกวัน

มีน้องคนนึงเคยบ่นปนถามกับผมว่าเค้าอยากมีลูก แต่ยังไงก็ไม่มาซักที..... “ดูพี่วินเลี้ยงโฮมแล้วมีความสุขดีจังยิ่งอยากมีบ้าง ..... มันดีจริงๆอย่างนั้นมั้ยครับ.....? “ ผมก็เล่าให้น้องๆเค้าฟังอย่างย่อๆเท่าที่ผมเคยสรุปในหัวตัวเองตอนนั้นออกมาว่า.......

“ที่ไหนมีรัก ที่นั้นมีทุกข์ ..... รักมากก็ทุกข์มากนะ “.... แล้วรักแบบนี้มันเป็นรักแบบ รักกกกกกมากๆ นั่นแปลว่า ก็ทุกข์มากๆเช่นกัน........ พร้อม หรือ ยอมรึเปล่าที่จะมีความสุขขนาดนั้น แล้วก็ทุกข์ขนาดนี้.......

“บ้า.....ดูพี่มีความสุขจะตาย”....... ใช่สิครับ ใครแม่งทุกข์แล้วใส่ลงในSocialบ้างละ......

“ทุกย่างก้าว” ........ คุณเคยต้องห่วง ใครคนนึงทุกฝีก้าวมั้ยครับ...... ผมหมายถึง ทุกย่างก้าวที่เค้าเดินจริงๆนะครับ ผมเคยจ้องดูทุกย่างก้าวของโฮมที่เดินจริงๆตอนพาไปเดินเล่นที่สวนลุม...... ถ้ามันวิ่งๆแล้วล้มหัวฟาดกับฟุตบาทครั้งเดียวนี่งานเข้าเลยนะ พิการไปจะทำยังไง นั่นๆนี่ๆจะอะไรยังไง แล้วก็จะมีคำพูดที่หลายๆคนคงเคยได้ยินจากบอกพ่อๆแม่ๆทั่วไปเสมอคือ..... โฮมมมมมม อย่าวิ่ง........โฮมอย่านั่น โฮมอย่านี่.......ทั้งวัน(มาแทบจะตลอดชีวิตโฮมที่ผ่านมา)

คุณเคยต้องนอนฟังเสียงหายใจของใครทั้งคืน ทุกๆวันเพราะกลัวเค้าจะหายใจไม่สะดวกมั้ยครับ......ช่วงที่โฮมไม่ค่อยสบาย นอนกรนเป็นหมู นั่น คืออีกช่วงชีวิตนึงที่ผมทำงานหนัก และนอนได้น้อยมากๆ เพราะโฮมนอนกอดผมแทบจะทั้งคืน และตลอดเวลา....เสียงกรมของโฮมมันทำให้ผมเป็นห่วงว่าเค้าจะหายใจยังไง..... จะต้องจับให้เค้านอนท่าไหนเค้าถึงจะหายใจได้สะดวกขึ้น......... ทำยังไงให้เค้าหาย....... ขอให้พ่อเจ็บแทนได้มั้ยลูกเอ้ย........

คำว่า “ตายแทนได้”....... โตมาจนแก่ เพิ่งจะเคยรู้สึกถึงคำนี้จริงๆว่ามันเป็นยังไงก็ตอนได้รักโฮมนี่แหละครับ ....... ถ้ามีใคร หรือ มีอะไรมาบอกให้ผมแลกชีวิตที่ผมแสนจะมีความสุขกับมัน..... แลกกับชีวิตโฮม..... ผมจะใช้เวลาตัดสินใจแล้วโดดลงกองไฟนั้น สั้นกว่าที่ทานอสจะดีดนิ้วซะอีก......

อ่านมาจนถึงตอนนี้.........ตกลงมันสุขแค่ไหนหรือทุกข์เท่าไหร่กันแน่นะ......... ผมเคยถามภรรยาผม(คนต้นคิดที่อยากจะมีลูกอ่ะนะ)ว่า ถ้าตอนนี้มี Time machine ให้ย้อนกลับไปว่าจะมีลูกมั้ยจะเลือกอะไร.......คำตอบของเค้าก็คือ.......ไม่มีอ่ะ........ 55555555 ส่วนถ้าถามผม.......ผมก็จะตอบว่า.....ไม่...... ไม่มีเช่นกันครับ.......

อ้าว..ตกลงมันไม่ดีหรอ........มันก็ดีครับ มันมีความสุขมากๆ แต่..อย่าลืนะครับว่า ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์ คุณพร้อมรึยัง ที่จะมีความสุขแบบที่สุด แล้วก็ทุกข์แบบพูดไม่ออก.....โลกเราทุกวันนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป นับวันๆมันมีแต่จะแย่ลง ผมเคยไม่อยากมีลูกก็เพราะเรื่องนี้ด้วยครับ ไม่อยากให้เค้าเกิดมาต้องมาใส่หน้ากากกันแก๊สพิษวิ่งเล่นที่โรงเรียน....แต่มันก็ไม่ทันแล้วครับ

ชีวิตผมๆเลือกไปแล้ว.....ผมก็จะรักเค้าจนสุดหัวใจแบบนี้ตลอดไป....... และถ้าวันนึงวันไหนโฮมได้มาอ่าน และเข้าใจกับบทความนี้ ขอให้โฮมจำไว้ว่า...... สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตพ่อแม่คู่นึงก็คือลูกชายที่น่าปวดหัวมากที่สุดคนนึงที่ชื่อ Home .....

รักเสมอไม่ว่าจะปวดหัวแค่ไหน

#VinBuddyLife #VinBuddyAndHome

...” To Give and To Get “... การให้คือการได้รับที่ยิ่งใหญ่นะ โฮมต้องเรียนรู้..... การยืนแจกข้าวเหนียวหมู ข้าวเหนียวไก่ทอดอุ่นๆตอนเที่ยงคืนกว่าๆช่วงฝนตกว่าเป็นการฝึกแล้ว แต่ที่ฝึกโฮมหนักเข้าไปมากขึ้นคือการ เอาขนมที่โฮมชอบออกไปเดินแจกเด็กๆ อยากกินเองก็อยาก อยากแจกก็อยาก แต่ก็แจกจนหมดนะ.... นอนดึกที่สุดในชีวิต แต่ดูจะมีความสุขมากมายเช่นกัน สิ่งที่ผมสอนลูกชายอยู่ตลอดคือ เห็นมั้ยว่าทุกคนลำบากแค่ไหน ฝนตกหนักแค่ไหนเค้าก็จะอยู่รอ โฮมเห็นมั๊ยว่าที่ๆโฮมนอนสบายแค่ไหน ทุกคนที่นี่ไม่ใช่เค้าไม่มีบ้านสบายๆอยู่กันนะ แต่เค้าเลือกที่จะมารอส่งในหลวงแบบนี้ด้วยความสุขนะลูก....! ก็หวังแต่ว่าโฮมนะเข้าใจ เมื่อคืนนี้ อย่างน้อยโฮมก็มีส่วนร่วม มีส่วนช่วยแสดงออกถึงความจงรักภักดีต่อพ่อหลวง ครั้งหนึ่งในชีวิตของโฮม @homiebuddy #vinbuddylife #vinbuddyจะคิดดีทำดีต่อไป

..." เสี้ยววินาที เปลี่ยนชีวิต "...

เย็นวันเสาร์ที่แล้ว ในขณะที่ผมกำลังประชุมสาย ยุ่งกับการแก้ปัญหาต่างๆในงานพี่ตูนกับน้องก้อยอยู่ แม่เพื่อนโฮมส่งข้อความเข้ามา " Home has accident ka " หลังจากที่พยายามโทรมาหลายทีแล้วผมก็ไม่รับ

ผมตัดทุกสายทิ้งทันที .......... ตั้งสติ เดินช้าๆไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วรีบขึ้นแท็กซี่ไปทันที (บอกว่าให้รีบๆ ลูกเข้าโรงบาล แม่งขับอยู่80 ตลอดทาง) (อีห่านนนจิก)

.

พ่อ : เจ็บมากเลยใช่มั๊ยครับลูกโฮม......ปี๊มาแล้ว โฮมหายใจลึกๆ ใจเย็นๆนะครับ

ผมอยากจะวิ่งเข้าไปกอดลูกใจจะขาด แต่ก็ได้แต่ลูบหัวโฮมเบาๆ เพราะพี่ๆพยาบาล4 คนกำลังช่วยกันจับโฮมอยู่ แล้วก็ถามแบบปลอบใจหลังจากที่เห็นสภาพลูกชาย........ ในห้องฉุกเฉิน

โฮม : โฮมไม่ได้ตั้งใจครับปี๊ โฮมมองไม่เห็น (โฮมนอนอยู่บนเตียงที่เห็น ร้องไห้จนปากสั่น ตัวสั่นไปหมด)

โฮมไปเล่นบ้านเพื่อนครับ แล้วก็รีบวิ่งจะไปเล่นแล้วก็ชนเข้ากับประตูกระจกใสๆบานใหญ่ (ไม่ใสมากหรอก แต่รีบจะไปเล่นนั่นแหล่ะ)

พ่อ : ปี๊รู้ครับลูก ไม่ต้องห่วง โฮมใจเย็นๆนะ อดทนหน่อย ให้พี่ๆเค้าช่วยโฮมก่อน ปี๊มาแล้ว ปี๊จะอยู่ๆข้างโฮมตลอดนะ โฮมไม่ต้องห่วง

นั่นคือ ตอนที่พี่ๆพยาบาลกับหมอเค้าเย็บแผลที่ขาโฮมไปแล้วไม่ต่ำกว่า 30เข็ม...... ที่เหลือคือที่คิ้วขวาที่ใกล้กับตามากๆ

โฮม : โฮมเจ็บครับปี๊ โฮมเจ็บมากครับปี๊ โฮมกล้ว โฮมไม่ไหว...... (โฮมร้องลั่นโรงพยาบาล)

พ่อ : ....... ใจจะขาด........

แต่ก็ต้องเข็มแข็งและบอกหมอว่า ผมแล้วแต่หมอเลยนะครับ ถ้าเห็นว่าอะไรที่สมควรจะทำหมอบอกผมได้เลยครับ ........(เพราะผมรู้ดีว่าการวางยาสลบมีความเสี่ยง ถึงจะไม่มาก แต่ก็มี)

หมอ : น้องทนมากครับ ทนจนถึงที่สุดท้ายแล้ว จะจบแล้ว.......แต่ดูเหมือนน้องจะไม่ไหวแล้วจริงๆ

ผมจับแขนหมอเบาๆ พร้อมย้ำกับหมออีกทีว่า แล้วแต่หมอเลยครับ แต่ผมฝากลูกผมด้วยนะครับ ผมเชื่อหมอ

ใจผมก็คิดว่า นี่จะเป็นอีกหนึ่งประสบการณ์ที่ดีให้โฮม ถึงเค้าจะเจ็บมาก เค้าก็ต้องทนให้ได้ ต้องผ่านมันไปให้ได้ ผมจะไม่ส่งเค้าไปทางลัด ให้เจ็บน้อยที่สุด เจ็บแค่ไหนก็ต้องทนให้ได้ คนอื่นๆในโลกนี้ก็ทนได้ โฮมต้องทนได้ เจ็บยังไงก็ไม่ถึงตาย ส่วนจะต้องทนเจ็บมากต่อไป หรือเจ็บน้อยลงด้วยการวางยา ก็ขอให้เป็นการตัดสินใจของหมอละกัน

โฮมก็ขอเวลาทำใจอีกรอบ....... แต่ก็ทำใจไม่ได้....เพราะว่าต้องเย็บใกล้ตาเค้ามาก โฮมบอกว่าทนเห็นไม่ได้........ ในที่สุดผมกับหมอก็เลยต้องเลือกใช้วิธีวางยาสลบครับ .........

ผมเปลี่ยนชุดปลอดเชื้อ เข้าไปส่งโฮมถึงห้องผ่าตัดโดยที่โฮมก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะไปทำอะไร.........

เกือบๆ2 ชั่วโมงผ่านไป โฮมก็ถูกเข็นออกมาแบบไม่มีสติ........
พอถึงห้องพักได้ไม่นาน.....โฮมก็ตื่นขึ้นมาแล้วก็พูดในสิ่งที่ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่า......อื่ม........... ความเจ็บปวดแสนสาหัสทั้งหมดเมื่อกี้มันทำอะไรเด็กคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ โฮมพูดกับผมเบาๆว่า ปี๊ครับ โฮมขอดูทีวีได้มั้ย........ (ปกติไม่ค่อยได้ให้ดูทีวี)

เรื่องนี่สอนให้ผมเข็มแข็ง......และแน่นอน มันสอนให้โฮมเข็มแข็งขึ้นมากๆเช่นกัน มันเป็นเหตุการณ์บีบหัวใจพ่ออย่างผมแรงที่สุดเท่าที่ผมเจอมา......และจะพยายามไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก แต่ถึงแม้ว่ามันจะต้องเกิดขึ้นอีกจริงๆ......ผมก็จะไม่โทษใครและระลึกไว้เสมอว่า อะไรมันจะเกิด มันก็ต้องเกิด ถ้าเราคิดว่าทำดีที่สุดแล้ว ก็อย่าไม่ต้องไปโทษตัวเอง หรือใครๆทั้งสิ้น.....

ขอให้เรื่องแบบนี้ไม่เกิดขึ้นกับใครอีกเลยครับ.......สาธุ

ผ่านไป 1 อาทิตย์กว่าๆผ่านไปล้างแผลทุกวัน กรี๊ดลั่นทุ่งทุกวัน ตอนนี้โฮมตัดไหมออกหมดแล้วครับ และกลับมาวิ่งเล่นได้ตั้งแต่วันที่ออกจากโรงพยาบาลทั้งๆที่ไม่ควรจะวิ่งนั้นแหละครับ

ขอบพระคุณทุกๆคนที่เป็นห่วงและรักโฮมนะครับ

#VinBuddyAndHome
#VinBuddyLife

... " Thank You "... Workshop เมื่อวาน​เกิดขึ้น​จากความสุขของผมที่อยากจะแบ่งความสุขในการถ่ายภาพ​ของ​ตัวเอง​ให้กับคนอื่นๆที่มีความสุข​แบบเดียว​กับ​ผม..... กำไรไม่ต้องพูดถึง​ ได้แค่เกือบๆขาดทุนผมก็พอใจ.... หวังว่าทุกคนที่มาจะมีความสุข​ ได้ประโยชน์​อะไรไปบ้าง​นะครับ​ ผมยังไม่รู้​ว่าจะจัดอีกเมื่อไหร่.... เพราะเหนื่อย​เอาการและใช้เวลาเตรียม​การไม่ใช่น้อย​ ขอบคุณ​โรงแรม​ Grand​ Hyatt​ Erawan​ สำหรับอาหารที่อร่อยและสวยงามสุดๆ(จนหลายคนไม่กล้าเข้าไปทานเพราะไม่นึกว่าจ่าย2,800จะได้เรียนและทานขนาดนี้)​ ขอบคุณ​ Manfrotto Thailand ที่อยู่​ข้างๆผมมาตลอดนะจ๊ะ​ ขอบคุณ​Peack Design​, ขอบคุณ​ @dji.go.gadgets มากๆที่มาร่วมงานนะครับผม​ หากมีอะไรผิดพลาด​ไปก็ขออภัยมา ณ​ ที่นี้ด้วยนะครับผม​ และที่ขาดไม่ได้คือทีมงานผมทุกคนด้วยครับ​ #vinbuddyworkshop2019​ #vinbuddywork​ #vinbuddylife