ความแปลกประหลาดของความคิดถึง
---
บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าชีวิตมนุษย์เรานี่เป็นเรื่องแปลกประหลาดที่เราทำอะไรกับมันไม่ค่อยได้ทั้งๆ ที่รู้
อย่างเรื่องความคิดถึงของคนเรานี่ก็ใช่
ในชีวิตเรามีผู้คนจำนวนหนึ่งที่เรา 'จะคิดถึง' ในวันที่เขาไม่อยู่ ในวันที่เขาเดินทางไกล หรือหายไปจากโลกใบนี้ เมื่อคิดแบบนี้ขึ้นมาได้ เราย่อมปฏิบัติต่อกันอย่างดีที่สุด แต่ก็นั่นแหละ ไม่มีใครทำได้นานนัก ในรายละเอียดของความสัมพันธ์เราก็มีเรื่องกระทบกระทั่งกันอยู่เรื่อยๆ และยิ่งใกล้ชิดกัน เจอหน้ากันทุกวัน เราก็ยิ่งรู้สึกว่าการมีอยู่ของคนคนนี้เป็นเรื่องธรรมดา มิใช่เรื่องพิเศษอะไร
ยิ่งใกล้ชิดมาก ยิ่งมีโอกาสที่เราจะทำร้ายจิตใจกันได้ง่ายขึ้น เราแคร์ความรู้สึกของคนสนิทสนมกันน้อยกว่าคนที่เพิ่งรู้จัก ทั้งที่คนใกล้ตัวนี่แหละเป็นคนสำคัญ
ยิ่งใกล้ก็ยิ่งสำคัญ
ขณะเดียวกัน ยิ่งใกล้ก็ยิ่งธรรมดา
เราจึงใช้เวลากับคนพิเศษเหล่านี้อย่างธรรมดายิ่ง ทุกวันไม่มีอะไรพิเศษ ค่อนข้างซ้ำๆ เหมือนเดิม คาดเดาได้
ความคาดเดาได้นี้เองที่ก่อให้เกิดความรู้สึกปลอดภัย ความรู้สึกเหมือนอยู่บ้าน เราไม่รู้สึกพิเศษกับบ้านของเราเหมือนที่รู้สึกกับรีสอร์ทสวยหรู แต่เรารู้สึกดีกับบ้านของเรา เพราะมันอยู่สบาย เพราะคุ้นเคย
หากชีวิตดำเนินไปตามปกติ เราย่อมไม่คิดถึงบ้าน และไม่รู้สึกว่าจะต้องใช้เวลากับมันอย่างเต็มเปี่ยม ละเอียดอ่อนกับบ้าน ทะนุถนอมดูแลพิเศษ
ไม่หรอก ไม่มีใครทำอะไรแบบนั้น ทั้งกับบ้าน และคนที่บ้าน ตรงกันข้าม, การปฏิบัติต่อกันอย่างธรรมดาๆ นี่แหละที่นำมาซึ่งความสบายใจ
ความอุ่นใจเกิดจากความซ้ำ สิ่งเดิมๆ กระทั่งความน่าเบื่อ
มือหนึ่งเราแสวงหาสิ่งใหม่ แต่แท้ที่จริงแล้วอีกมือหนึ่งเรายึดเกาะสิ่งที่เราคุ้นเคยเอาไว้แน่น
เราไม่ได้ใส่ใจเป็นพิเศษกับคนที่เรา 'จะคิดถึง' ในวันที่เขาไม่อยู่ ทั้งที่เราควรจะทำเช่นนั้น แต่ถ้าเราทำเช่นนั้นทุกวันก็จะเหมือนคนผิดปกติ เพราะคนคนนี้คือความปกติในทุกวันของเรา จึงไม่จำเป็นที่เราจะต้องทำอะไรพิเศษขนาดนั้น ถ้าทำจะยิ่งแปลก เขาอาจะทักก็ได้ว่า "เป็นอะไรมากรึเปล่า ฉันยังไม่ตายวันพรุ่งนี้นะ"
แต่แล้วเมื่อคนคนนั้นจากไป เราจะคิดถึงเขา และคิดว่าในระหว่างที่อยู่ด้วยกัน เราน่าจะทำอะไรได้ดีกว่าที่ผ่านมา
ทั้งที่จริง ความธรรมดาที่มีต่อกันนั่นแหละอาจเป็นสิ่งที่เหมาะควรแล้ว
เรามีโอกาสคิดถึงคนพิเศษเฉพาะวันที่ไม่มีเขาอยู่แล้ว
เราปฏิบัติตัวธรรมดากับคนพิเศษเสมอ
ทั้งที่รู้ว่า ถ้าเขาไม่อยู่ เราจะคิดถึง
อ่านแล้วอาจสับสน ซึ่งไม่แปลก ผมว่าเรื่องนี้มันน่าสับสน
ก็อย่างที่บอกครับว่า บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าชีวิตมนุษย์เรานี่เป็นเรื่องแปลกประหลาดที่เราทำอะไรกับมันไม่ค่อยได้
ทั้งที่รู้ ทั้งที่ตระหนัก
แต่มันก็เป็นของมันแบบนี้
The weirdness of nostalgia
---
Sometimes I can't help but think that our human life is strange that we can't do with it even though we know.
Like people's missing is right
In our lives, there are a number of people we ' miss ' on the day they are not here. On the day they travel far or disappear from the world. When we think like this, we will treat each other the best. But that's it's it. No one can do it Our relationship has a relationship, and the closer we get to each other every day, the more we feel that this person's existence is not special.
The closer we get, the easier the chance we can hurt each other. We care about the feelings of people who are less close to each other. The one who just know.
The closer it is, the more important it is.
Meanwhile, the closer it is, the more normal.
So we spend time with these special people everyday. Nothing special, quite repeated as usual. Predictable.
This predictable that makes you feel safe. Feeling like home. We don't feel special about our home like feeling with a luxury resort, but we feel good about our home because it's comfortable because it's familiar.
If life goes on as usual, we don't miss home and don't feel that we have to spend full time with it. Delicate home. Cherish the special care.
No, no one does anything like that, both home and people at home. On the opposite, normal treat each other is what brings comfort.
Reassurance is caused by repeating the same thing, even boredom.
First hand, we seek new things, but in fact, on the other hand, we hold on what we are familiar with.
We don't pay special attention to the person we ' miss ' on the day when we are not here, even if we should do so, every day, we will be like an unusual person. Because this person is our everyday normal, so it is not necessary for us to do something special. If you do it, the weirder, he can say, "are you okay? I'm still alive tomorrow"
But then when that person is gone, we will miss him and think that while together, we could have done better than before.
In fact, ordinary is probably the right thing.
We have a chance to miss someone special only without him.
We always treat normal with special people
Even though I know that if he is not here, I will miss you.
It may be confusing after reading, which is not strange. I think this is confusing
Like I said, sometimes i can't help but think that our human life is strange that we can't do anything to it.
Even though I know that I realize.
But it's like thisTranslated
