bbdobangkok的八卦，YOUTUBE和Yahoo名人娛樂都在討論

“ได้รับพระราชทานขาเทียมแล้วธันย์จะไม่ลุกขึ้นสู้ได้ยังไงคะ”

8 ปีที่แล้ว ด.ญ.ณิชชารีย์ เป็นเอกชนะศักดิ์ หรือ น้องธันย์ อายุ 14 ปี นักเรียนชั้นม.2 โรงเรียนจุฬาภรณ์ราชวิทยาลัย จ.ตรัง ได้มีโอกาสเดินทางไปเรียนซัมเมอร์คอร์สภาษาอังกฤษ ที่เคมบริดจ์ ประเทศสิงคโปร์เป็นเวลา 1 เดือน

เธอที่กำลังมีอนาคตสดใส กลับต้องมาประสบอุบัติเหตุ พลัดตกลงไปในรางรถไฟฟ้า MRT ที่สิงคโปร์ ถูกรถไฟทับขาจนต้องถูกตัดขาทั้งสองข้างออก

“คุณพ่อกับคุณแม่ สอนธันย์ให้คิดบวกและมองโลกในแง่ดีมาตลอด แต่พอมาเจอเหตุการณ์นี้แล้วถึงกับท้อค่ะ” เธอเล่าความรู้สึกตอนนั้นให้ผมฟัง “ธันย์ใช้เวลากว่า 5 ปี กว่าจะกลับมาเดินได้อีกครั้ง ตอนประสบอุบัติเหตุ 2 เดือนแรก มันเจ็บปวดแสนสาหัสมาก การรักษาและฟื้นฟูร่างกายล้วนแลกมาด้วยน้ำตาค่ะ”

ผมนัดน้องธันย์มาเป็นแบบให้ถ่ายภาพ portrait เพื่อการกุศลชุด “The Fighters” หรือ ”นักสู้” เธอเป็นหญิงสาวหน้าตาและบุคลิกดี ที่จริงแล้วใบหน้าของเธอแทบไม่ต้องการเมคอัพเลย ไม่ใช่เพราะเป็นคนหน้าตาดีหรอก แต่เพราะรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอนั้นโดดเด่นเป็นธรรมชาติ สดใสราวกับดอกกุหลาบที่กำลังเบ่งบานส่งกลิ่นหอมแพร่กระจายไปในอากาศ

ผมเคยอ่านบทความเกี่ยวกับเรื่อง “ประโยชน์ที่คนเราจะได้รับจากการยิ้ม” เขาบอกว่าทุกครั้งที่เรายิ้ม อย่างน้อยจะทำให้เราจะรู้สึกดีขึ้น เพราะมันจะไปกระตุ้นให้ร่างกายหลั่งสารสื่อประสาท นิวโรเพปไทด์ หรือนิวโรทรานสมิตเตอร์ออกมา เพื่อช่วยต่อสู้กับความเครียด สารแห่งความสุขที่ทำให้เรารู้สึกดีนี้ ได้แก่ โดพามีน, เซโรโทนิน, ออกซิโทซิน, และเอ็นดอร์ฟิน นอกจากทำให้เรารู้สึกดีแล้ว ยังช่วยลดความดันโลหิตและอัตราการการเต้นของหัวใจอีกด้วย ผลจากการยิ้ม เอ็นดอร์ฟิน นั้นสามารถช่วยลดอาการเจ็บปวด... เซโรโทนินช่วยลดอาการซึมเศร้าได้โดยธรรมชาติ โดยไม่ต้องห่วงเรื่องผลข้างเคียงแบบการรับประทานยา ผมคิดว่าที่เธอสามารถสู้ และรับมือกับชีวิตของเธอหลังจากโชคร้ายในครั้งนั้นได้ ส่วนหนึ่งก็น่าจะเป็นเพราะเธอยิ้มและมองโลกในแง่ดีด้วยครับ

ระหว่างที่ทีมงานกำลังทำผมแต่งหน้า ผมก็ชวนเธอคุยและถามเธอไปเรื่อยๆ “ตอนนั้นอะไรคือจุดเปลี่ยน จากที่รู้สึกท้อแท้และเคว้งคว้าง... จนกลับมาสู้ได้?”

“ไม่กี่วันหลังจากโดนตัดขา จนเป็นข่าวออกสื่อมากมายในช่วงนั้น ธันย์ได้รับพระราชทานขาเทียมจากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯค่ะ” เธอเล่าด้วยสีหน้าและแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ “ธันย์คิดเลยทันทีค่ะว่า จะต้องฮึดสู้ เพื่อกลับมายืนหยัดและใช้ชีวิตแบบปกติด้วยตัวเองให้ได้”

คำพูดของเธอทำให้ผมรู้สึกทึ่งและประทับใจมาก ที่หญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งจะมีวิธีคิดมองโลกในแง่บวก เพื่อรับมือและฝ่าช่วงวิกฤติของชีวิตออกมาได้

นอกจากน้องธันย์จะได้รับกำลังใจจากครอบครัวและเพื่อนๆ เธอยังได้รับกำลังใจมากมายจากคนไทยทั่วประเทศอีกด้วย เธอกำลังเรียนต่อปริญญาตรี มีงานทำได้รับเงินเดือนสูงในตำแหน่ง“ผู้สำรวจความสุข” ของโรงพยาบาลเวิลด์เมดิคอล ประเทศไทย ทุกวันนี้เธอสามารถขับรถได้ เดินได้ วิ่งได้ ตีแบดมินตันได้ ดำน้ำได้ และเป็นนักพูดสร้างแรงบันดาลใจอีกด้วยครับ

ผมถ่ายภาพเธอทั้งวัน ตั้งแต่เข้ายันมืดที่ลิตเติ้ลทรีการ์เด้น สามพราน แดดแรงและอากาศร้อนอบอ้าว ต้องยืน นั่ง พายเรือ ทั้งใส่ขา ถอดขาเทียมเข้าออก เปลี่ยนเมคอัพ เปลี่ยนทรงผมและเสื้อผ้าหลายชุด แต่เชื่อมั้ยครับว่า เธอไม่บ่นแม้แต่คำเดียว แถมยังยิ้มและคุยกับทุกคนในกองถ่ายอย่างร่าเริงตลอดทั้งวัน ผมยังคอยเตือนตัวเองเลยว่า "ยิ้มไว้... อย่าบูด!"

น้องธันย์คือ... สาวน้อยนักสู้พลังบวกอย่างแท้จริงครับ
.
.
.
.
.
รอพบนิทรรศการภาพถ่ายเพื่อการกุศลช่วยเหลือคนพิการชุด “The Fighters” 10-14 กรกฎาคมนี้ ที่ชั้น 3 โซน Eden, เซ็นทรัลเวิลด์

ขอขอบคุณน้องธันย์, คุณวิทและคุณแป๊ะ ลิตเติ้ลทรีการ์เด้น, ทีมงาน BBDO Bangkok, มูลนิธิพัฒนาคนพิการไทย, Leica Camera Thailand และทีมงานกองถ่ายทุกคนครับ

#TheFighters2 #BBDOBangkok #ThaiDisabledDevelopmentFoundation #LeicaCameraThailand

“ทุกครั้งที่ผมได้อยู่กับกลอง ความทุกข์ก็หายไปหมด"

คุณสุเมตร ธรรมวงศ์ มือกลองตาบอดแห่งวงดนตรีไดมอนด์เล่าให้ผมฟังอย่างอารมณ์ดี เขาเป็นชายร่างท้วมผิวเข้ม ผมสั้นสกินเฮด ดูเหมือนหลับตาเกือบตลอดเวลา ผมรู้จักกับคุณสุเมตรครั้งแรกเมื่อตอนชวนแกมาเป็นพรีเซ็นเตอร์โฆษณารายการตาบอดชวนชิมที่บริษัทผมทำ ออกอากาศทางช่องไทยรัฐทีวีเมื่อหลายปีก่อน แกเป็นคนหน้าดุ แต่ใจดี ขอให้ทำอะไรก็ไม่เคยปฎิเสธ

"สามอาชีพที่คนตาบอดทำกันคือ ขายลอตเตอรี่... หมอนวด... แล้วก็พนักงานรับโทรศัพท์ แต่ผมชอบดนตรีมาตั้งแต่เด็กๆ จำได้ว่าพี่ชายพาไปดู 7สีคอนเสิรต์ ตอนนั้นเป็นรอบลานเพลินอยู่เลย ได้ไปฟังเสียงการแสดงดนตรีแบบสดๆ แล้วชอบมาก ตั้งแต่นั้นมาผมก็เลยชอบดนตรีมาตลอด" แกเล่าถึงแรงบันดาลใจที่ทำให้แกเริ่มหัดตีกลองให้ผมฟังอย่างภาคภูมิใจ

ครั้งนี้ผมได้ร่วมงานกับคุณสุเมตรอีกครั้ง หลังที่ไม่ได้เจอแกมาหลายปี ผมกำลังทำโปรเจ็คถ่ายภาพ portrait คนพิการเพื่อการกุศลชุด "The Fighters" หรือแปลเป็นไทยก็คือ “นักสู้” นั่นแหละครับ และคุณสุเมตรก็เป็นหนึ่งในนักสู้ที่ให้เกียรติมาเป็นนายแบบให้ผมถ่ายภาพ ผมถ่ายภาพแกอยู่เกือบทั้งวัน ช่วงที่พักก็ได้มีโอกาสพูดคุยสัมภาษณ์แก

"อะไรที่ทำให้พี่สุเมตรสู้?" ผมถามแก

"กลองไง! ผมตีกลองหาเงินเลี้ยงตัวเองมา 18 ปีแล้ว มันทำให้ชีวิตผมมีความสุข และพร้อมสู้กับอนาคตที่มองไม่เห็น และคนตาบอดอย่างผมไม่มีวันมองเห็น ผมขาดกลองไม่ได้เลย กลองเปรียบเหมือนแฟน คนรัก คนรู้ใจ ที่ไม่เคยงอนเรา โกรธเรา หรือเหวี่ยงใส่เราเลย ไม่เหมือนคน ที่พอกระทบกระทั่ง สะกิดนิดเดียวก็สามารถโกรธกันทะเลาะกันได้!” แกตอบผมอย่างรวดเร็ว “สิ่งที่กลองเหนือกว่าคนคือ ต่อให้เราอารมณ์บูดแค่ไหน พอได้หวด ใช้ทั้งมือทั้งเท้า ซัดมันเข้าไป ใจเราเย็นลงนิ่งลงเลย แถมมันก็ไม่ว่าอะไรเรา” ผมได้ฟังแกพูดแล้วรู้สึกหนาวๆ เพราะนั่งอยู่ติดกับแก ถ้าผมเผลอพูดอะไรที่ไม่เข้าหูแกไป มีหวังโดนซัดแทนกลองแน่ครับ

การตีกลองนั้นไม่เหมือนการเล่นเครื่องดนตรีอื่น มันให้อะไรคนเรามากกว่าความสุข ในทางวิทยาศาสตร์พิสูจน์แล้วว่าการตีกลองมีผลดีต่อสุขภาพ ไม่ว่าจะเป็นการลดความเครียด ลดความดันโลหิต หัวใจแข็งแรง ช่วยเพิ่มภูมิต้านทานโรค และช่วยให้มีสุขภาพจิตดี มือกลองจึงฟิตและมีสุขภาพดีกว่าคนทั่วไป นอกจากนี้ในหนังสือ The Healing Power of the Drum ที่เขียนโดย Robert Lawrence Friedman นักจิตบำบัด เล่าว่าการตีกลองสามารถเปลี่ยนแปลงรูปแบบคลื่นสมองของคนเราได้ โดยการกระตุ้นการปล่อยคลื่นอัลฟา ที่เกี่ยวข้องกับการความรู้สึกโดยรวม เพื่อความเบิกบานใจอยู่ดีมีสุข

ผมคุยไปคุยมา เสียงพูดคุณสุเมตรเงียบลง กลายเป็นเสียงกรนเบาๆแทรกขึ้นมาแทน แกคงร้อนและเหนื่อย ที่ต้องโพสท่าซ้ำๆนานๆ เมื่อเช้าผมเพิ่งถ่ายภาพแกหวดกลองอยู่พักใหญ่ ก็แกถามผมว่าอยากให้แกตีเพลงอะไร ผมก็ดันขอเพลงโหดๆให้แกออกแรงหวดหนักๆอย่าง In The Air Tonight ของ Phil Collins แล้วก็เพลง Stairway To Heaven ท่อนโซโล่ ของวง Led Zeppelin แกหวดได้เหมือนแผ่นมาก แถมยังหวดโชว์แถมให้ผมฟังอีกหลายเพลงจนดังลั่นสวนลุม

พอแกรู้สึกตัวผมเลยถามแกว่า “นอกจากได้เงิน ได้ระบายอารมณ์แล้ว พี่สุเมตรได้อะไรจากการตีกลองบ้าง... แล้วจะตีไปอีกนานมั้ย?”

“กลองมันเป็นเหมือนส่วนหนึ่งในชีวิตเรา... มันคือชีพจรและลมหายใจ... คือจังหวะของชีวิต... ทุกอย่างมันมีจังหวะ การหายใจก็เป็นจังหวะ ถ้าหายใจผิดจังหวะ หัวใจก็เต้นผิดจังหวะ เราก็แย่ เดินผิดจังหวะ ขาก็ขัดกัน เราก็หกล้มใช่มั้ย! ทุกอย่างล้วนมีจังหวะพื้นฐานมาจากกลองหมดเลย เพราะฉะนั้นคนเราถ้าจัดจังหวะ ทำอะไรตามจังหวะธรรมชาติที่มันควรจะเป็น มันก็จะดีและกลมกลืนกับการดำรงชีวิต ผมตั้งใจว่าจะตีกลองไปเรื่อย ๆจนกว่าจะไม่ไหว หรือจนกว่าผมจะตายนั่นแหละ”

คำตอบของแกทำให้ผมอึ้ง เพราะผมเองเป็นคนใจร้อน บางทีตื่นเข้ามาก็รีบแปรงฟัน อาบน้ำ สระผม แต่ด้วยความใจร้อนก็คาบแปรงพร้อมยาสีฟันไว้ในปาก วิ่งไปเปิดฝักบัวอาบน้ำ ยังไม่ถูสบู่ก็เทแชมพูใส่ผม จนตัวเองก็งงอยู่ว่าจะเอายังไงต่อดี คำตอบของคุณสุเมตรทำให้ผมฉุกคิด แล้วเตือนสติตัวเองว่า ใจเย็นๆ หายใจช้าๆยาวๆ ทำอะไรให้เสร็จทีละอย่าง จัดจังหวะให้ชีวิตหน่อย...

ตอนนี้ผมอยากหัดตีกลองบ้างแล้ว ขอเริ่มจากกลองยาวก่อนละกัน โม่ง โม่ง โม่ง ป๊ะ ทึ่ง โม่ง โม่ง... 5555
.
.
.
.
.

รอพบนิทรรศการภาพถ่ายเพื่อการกุศลช่วยเหลือคนพิการชุด “The Fighters” 10-14 กรกฎาคมนี้ ที่ชั้น 3 โซน Eden, เซ็นทรัลเวิลด์

ขอขอบคุณทีมงานBBDO Bangkok, มูลนิธิพัฒนาคนพิการไทย, Leica Camera Thailand, และทีมงานกองถ่ายทุกคนครับ

#TheFighters1 #BBDOBangkok #ThaiDisabledDevelopmentFoundation #LeicaCameraThailand

“คนเรามักไม่มองสิ่งที่ตัวเองมี... แต่กลับไปมองสิ่งที่ตัวเองไม่มีเหมือนคนอื่น”

คุณเอกชัย วรรณแก้ว ศิลปินไร้แขน ผู้ที่เชื่อว่าเขามีครบทุกสิ่งแล้วในชีวิต และยังพร้อมแบ่งปันความรู้ สร้างแรงบันดาลใจให้ผู้อื่นอีกด้วย วันนี้เขามาเป็นนายแบบให้ผมถ่ายภาพ portrait การกุศลเพื่อคนพิการชุด “The Fighters” หรือ “นักสู้” โดยถ่ายทำกันที่สตูดิโอ Warehouse 30 ในซอยเจริญกรุง 30 คุณเอกชัยมาพร้อมกับโชเฟอร์ผู้รู้ใจ เป็นทั้งสารถี คนเตรียมสี เฟรมผ้าใบ และอุปกรณ์จิปาถะให้ด้วย คุณเอกชัยเดินเข้ามาทักทายผมและทุกคนในกองถ่ายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เขามีใบหน้าคมเข้มแบบ ชายไทย ส่วนสูงประมาณเอวของผม สวมรองเท้าหนังสีดำที่ตัดเย็บเป็นพิเศษ มีส้นหนาคล้ายรองเท้าส้นตึก แต่หนาไม่เท่ากันทั้งสองข้าง ตามความยาวของขาสองข้างที่สั้นไม่เท่ากัน คงเป็นเพราะท่าเดินที่ต้วมเตี้ยมน่ารักของเขากระมัง ที่ทำให้สื่อตั้งฉายาให้เขาว่า “ศิลปินนกเพนกวิน”

“ทุกวันนี้คุณเอกชัยก็ยังวาดรูปอยู่ใช่มั้ยครับ? ผมถามทั้งๆที่ไม่น่าถาม เพราะเห็นอยู่แล้วว่าพี่โชเฟอร์แบกเฟรมผ้าใบกับอุปกรณ์วาดภาพเดินตามพะรุงพะรัง

“ครับผม ตอนนี่ก็วาดรูป เป็นวิทยากรสร้างแรงบันดาลใจ เขียนหนังสือ สอนศิลปะ และเป็นประธานมูลนิธิ 2 มูลนิธิ คือ บ้านเอกชัย กับ อาสาสิทธิ์” เขาตอบเสียงดังฟังชัด แต่เล่นเอาผมจำแทบไม่ทัน เพราะพูดถึงงานที่ทำหลายอย่างมาก

ในขณะที่จิมมี่ สไตลิสต์ของผมรีบแต่งตัวให้เขา ผมก็ชวนคุยต่อ

“คุณเอกชัย เริ่มวาดรูปตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”

“ก็ตั้งแต่ตอนที่ผมยังเป็นเด็กๆ ประมาณ 2-3 ขวบโน่น ตอนนั้นผมไม่รู้จักคำว่าศิลปะหรอก ผมแค่รู้ว่าอยากเขียนวัตถุที่ผมเห็น แล้วผมก็เขียนมัน” เขายิ้มพร้อมกับเล่าต่อ “พอโตก็ได้เรียนศิลปะแบบจริงๆจังๆ เรียนจบจากคณะจิตรกรรม มหาวิทยาลัยเพาะช่าง ก็เป็นครูสอนศิลปะ ที่วิทยาลัยอยู่พักหนึ่ง แล้วลาออกมาเรียนต่อปริญญาโท ทำงานศิลปะ แสดงผลงาน เป็นวิทยากรนักสร้างแรงบันดาลใจ เขียนหนังสือ แสดงละครภาพยนตร์ และเป็นพิธีกรรายการโทรทัศน์”

ผมฟังคำตอบแล้วถึงกับอึ้ง คิดดูสิครับ... เขาพิการไร้แขนสองทั้งข้าง ขาก็สั้นกว่าคนทั่วไป แต่สามารถทำอะไรได้มากมายก่ายกอง แถมยังเป็นประโยชน์แก่ผู้อื่นอีกด้วย หลายคนคงจำได้ว่าเขาคือ 1 ใน11 คน ที่เดินเท้าขึ้นไปพิชิตยอดเขาคิลิมันจาโร ยอดเขาที่สูงที่สุดในทวีปแอฟริกา ด้วยความสูงเหนือระดับน้ำทะเลถึง 19,341 ฟุต พร้อมทั้งวาดภาพพระบรมสาทิสลักษณ์พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช เนื่องในโอกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษา 5 ธันวาคม พ.ศ.2559 และเมื่อพระองค์ท่านเสด็จสวรรคต เขายังได้ใช้ความสามารถทางด้านศิลปะที่มี ร่วมทำกิจกรรมเพื่อถวายความอาลัย

ผมคิดว่าเราควรมีทัศนคติที่ดีต่อคนพิการ อย่าให้ความบกพร่องทางการร่างกายและจิตใจของพวกเขา ทำให้คนในสังคมมองว่าน่ารังเกียจ หรือไร้ความสามารถ เราควรช่วยกันสนับสนุนให้คนพิการสามารถดำรงชีวิตได้อย่างอิสระ มีศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ และเสมอภาคกับบุคคลทั่วไป ซึ่งจะเป็นการสร้างแรงกระตุ้นให้คนพิการได้มีความหวัง สู้ และสามารถใช้ชีวิตอย่างคนปกติทั่วไป โดยไม่รู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าในสังคมครับ

ผมถ่ายภาพไปก็สังเกตุเห็นว่าเขาสามารถใช้เท้าจับพู่กัน ผสมสีบนแผ่นไม้ กวนสีวนไปมาอย่างคล่องแคล่วราวกับใช้มือ ผมว่าว่องไวกว่าผมใช้มือเสียอีก พอผสมสีจนได้เฉดที่ต้องการ เขาก็เริ่มวาดภาพโดยใช้คางกับหัวไหล่หนีบพู่กันเอาไว้แล้วตวัดไปมาอย่างแม่นยำ มันช่างน่าทึ่งจริงๆ เขาวาดจากด้านล่าง แล้วใช้ไหล่พลิกเฟรมผ้าใบ ให้ยกตั้งเปลี่ยนเป็นอีกด้านขึ้นมา เพื่อวาดภาพส่วนที่เหลือ ดูง่ายดายราวกับเราใช้มือหมุนพวงมาลัยรถยนต์ เหงื่อบนใบหน้าของเขาเริ่มหยดติ๋งๆ แต่ก็ยังดูเพลิดเพลินกับการวาดภาพต่อไปเรื่อยๆ พอผมได้เห็นเขามีเทคนิคแสงและเงาที่โดดเด่น ก็ทำให้นึกถึงจิตรกรระดับโลกอย่างแร็มบรันต์ เลยลองจัดแสงถ่ายภาพคุณเอกชัยแบบแร็มบรันต์ดู ก็ออกมาเข้ม ขรึม และขลังดี

“ได้ยินมาว่าคุณเอกชัยทำโครงการบ้านศิลปะเอกชัย วรรณแก้ว ศิลปะเพื่อผู้ด้อยโอกาส อะไรเป็นแรงบันดาลใจให้ทำ?“ ผมถามต่อ

“โครงการนี้คิดไว้เมื่อ 2-3 ปีที่แล้ว โดยได้แรงบันดาลใจมาจากอดีตของผม ที่เคยเป็นคนด้อยโอกาส และเคยโดนดูถูกในสังคมมาก่อนว่าเป็นศิลปินไม่ได้หรอก พอได้รับโอกาสจากหลายๆคนที่ให้กับผม ก็เลยอยากให้โอกาสกับคนด้อยโอกาสที่รักศิลปะ” เขาตอบด้วยแววตาเป็นประกาย สีหน้าที่เต็มไปด้วยพลังและความมุ่งมั่น เขาไม่ได้ประสบความสำเร็จแล้วนั่งๆนอนๆอย่างมีความสุขอยู่กับบ้านหรอก แต่เขากำลังเดินหน้าต่อเพื่อทำสิ่งดีๆมอบคืนให้แก่สังคม

คุณเอกชัย คือตัวอย่างของคนที่ “ไม่มองสิ่งที่ตัวเองไม่มีเหมือนคนอื่น... แต่ใช้สิ่งที่ตัวเองมี” สู้และฝึกฝนด้วยความวิริยะอุตสาหะ จนประสบความสำเร็จได้ครับ
.
.
.
.
รอพบนิทรรศการภาพถ่ายเพื่อการกุศลช่วยเหลือคนพิการชุด “The Fighters” 10-14 กรกฎาคมนี้ ที่ชั้น 3 โซน Eden, เซ็นทรัลเวิลด์

ขอขอบคุณคุณเอกชัย วรรณแก้ว, คุณด้วง ดวงฤทธิ์ และคุณณิช ณิชกานต์ ที่เอื้อเฟื้อสถานที่ถ่ายทำ Warehouse 30, ทีมงาน BBDO Bangkok, มูลนิธิพัฒนาคนพิการไทย, คุณหน่อย และ Leica Camera Thailand และทีมงานกองถ่ายทุกคนครับ

#TheFighters5 #BBDOBangkok #ThaiDisabledDevelopmentFoundation #LeicaCameraThailand