James Antony Froude เคยกล่าวว่า “As we advance in life, we learn the limits of our abilities.” – “เมื่ออายุมากขึ้น เราย่อมทราบถึงขอบเขตความสามารถของตัวเอง”
ชีวิตสมดุลในตัวมัน, วัยหนุ่มสาวเราออกเดินทางสำรวจความเป็นไปได้ของชีวิต เรียน ทำงาน คบหาผู้คน ทดลอง สำเร็จ ล้มเหลว อกหัก ทำได้ดี ทำได้แย่ ทะเลาะ คืนดี ฯลฯ อีกมากมาย
สุดท้ายเราจะเหลือการงานที่ถนัด ผู้คนที่รับเราได้ รสนิยมที่กลั่นจากประสบการณ์ และสิ่งแวดล้อมที่สบายใจ
เราสำรวจโลกในช่วงเวลาหนึ่งเพื่อกลั่นกรองออกมาเป็น ‘ที่ชอบที่ชอบ’
ไปเห็นขอบฟ้ามาหลายที่ กระทั่งสุดท้ายก็เลือกได้ว่านี่คือขอบฟ้าที่เหมาะกับเรา ซึ่งเป็นส่วนผสมระหว่างสิ่งที่เลือกเอง และสิ่งที่ชีวิตเหลือไว้ให้
ใช่สิ ชีวิตไม่ได้อนุญาตให้เราเลือกทุกอย่างหรอก แต่พอถึงวัยนั้น เรากลับพอใจกับสิ่งที่มีอยู่ เรารู้ว่าทำได้เท่านี้ แต่เท่านี้ก็ดีแล้ว
พ่อแม่ พี่น้อง คนรัก มิตรสหาย สัตว์เลี้ยง รวมถึงทรัพย์สินเท่าที่มี และความรู้ความสามารถที่สะสมมา แต่ละคนค่อยๆ ร่างเส้นขอบฟ้าของตัวเองขึ้นมาผ่านกระบวนการเติบโต
เป็นขอบฟ้าที่น่าพอใจ
...
การตระหนักรู้ขอบเขตความสามารถตัวเองและขอบเขตความต้องการตัวเองทำให้เราไม่ตกเป็นเหยื่อของความคาดหวังจากคนอื่น และคุณค่าที่คนอื่นยกย่อง ไม่ว่าจะเงินทอง ชื่อเสียง เกียรติยศ อำนาจ บารมี ฯลฯ เพราะขอบฟ้าแห่งความคาดหวังและทะเยอทะยานนั้นไม่มีที่สิ้นสุด
การใช้ชีวิตอยู่กับโลกไร้เส้นขอบฟ้านั้นเหนื่อย เหมือนล่องเรือในมหาสมุทรไร้แผ่นดิน
พอถึงวัยหนึ่ง ขอบเขตที่ชัดเจนกลับชวนให้อุ่นใจ, และพอใจ
ใครจะสนใจอะไรอีกมากมาย ใครจะไปกันไกลแค่ไหนก็เรื่องของเขา
แปลกดีที่ผมเริ่มรู้สึกว่าขอบฟ้าของตัวเองแคบลงเรื่อยๆ เช่นกัน แปลกกว่านั้นคือผมพึงพอใจในชีวิตที่หดแคบลง เหมือนที่อุ่นใจกับการอยู่บ้านมากกว่าล่องเรือกลางมหาสมุทรใหญ่
บ่ายนี้ผมจะหยิบหนังสือที่คุ้นเคยมาอ่าน ฟังเพลงโปรดเป็นรอบที่สี่ร้อย นอนลงบนโซฟาตัวเดิม เล่นกับแมวน้อยสองตัวที่ผูกพัน
สำรวจโลกมานานจนเจอ ‘บ้าน’ ของตัวเองแล้ว
---
ชวนอ่านฉบับเต็มใน Blockdit กันครับ
https://bit.ly/3hN4HNo
ที่ชอบที่ชอบ 在 คนเราควร “ไปที่ชอบ-ที่ชอบ” ตั้งแต่ยังมีชีวิต?!?! | #อย่าหาว่าน้าสอน 的八卦
ทำไมการจะไป ที่ชอบที่ชอบ ต้องรอให้ตายก่อน?ทำไมเราถึงไม่ไป ที่ชอบที่ชอบ กันซะตั้งแต่ตอนนี้เลย?!?! ... <看更多>