EDITED เรียบเรียงใหม่โดยบลู โกสิยพงษ์ น้องชายผุ้แสนฉลาดของผม
เรื่องเล่าตอน ที่20
อัลบั้มแรกในชีวิตของผม The Air Crush Billos ถูกผลิตออกมาเป็นเทป จำนวนทั้งหมด 1,200 ม้วน
- จากนี้ไปคือความฝันของพวกเรา-
พวกเราคิดว่า แค่ในโรงเรียน ช่วยกันซื้อ (ซึ่งไม่น่าจะยาก) ก็คงขายได้หมดอยู่แล้ว น่าจะพอจ่ายค่าต้นทุนการผลิตได้ แถมยังมีสปอนเซอร์ผู้ใจดี คือ หัวหน้าชั้นของเรา Anil Ramchandhani ผู้ที่น่าจะไปบังคับพ่อตัวเองมา sponsor ให้อีก 10,000บาท เราก็จะมีเงิน 70,000 บาท มามอบคืนให้กับห้องเรียน
แถมถ้าผลิตเพิ่ม เราก็จะได้รายได้เพิ่มไปเรื่อย ๆ อีกต่างหาก เพราะนอกจากอัลบั้มชุดนี้จะขายในโรงเรียนแล้ว เพื่อนผมที่เป็นหลานสาวเจ้าของ Peacock ก็ยังช่วยนำไปขายที่ร้าน “โดเรมี” ที่สยามแสควร์ เป็นจำนวนหลายร้อยชุดอีกด้วย
- จบช่วงความฝัน-
- กลับสู่ช่วงความจริง -
ปัญหาอยู่ที่ว่า ที่โรงเรียน เพื่อนเรามากก็จริง แต่ไม่มีใครคิดจะจ่ายเงินซื้อเทปชุดนี้เลย ถึงมีก็น้อยมาก ๆ ส่วนใหญ่ เป็นกลุ่มที่เรียกว่า Mr. and Miss Courtesy เท่านั้นที่จะเห็นว่าสิ่งที่เรากำลังทำอยู่มันมีประโยชน์
ทุกคนรอของฟรี!!!
เราไม่มีเงินมาคืน!!!
ยอดขายที่ร้าน โดเรมี ก็แค่หลักร้อยม้วน ยังติดค่าผลิตเขาอยู่เลย !!!
สิ่งที่ผมทำได้ในฐานะต้นคิด ก็คือเอาหน้าอันเศร้าสร้อย ไปหาอาจารย์ผู้ปกครอง (ซึ่งเป็นอาจารย์ประจำชั้นของเราปีนั้นพอดี) เพื่อที่จะบอกท่านว่า สงสัยเงินที่ท่านไว้ใจให้เราไปลงทุนทำเพลง จะไม่ได้กลับคืนเสียแล้ว เนื่องจากไม่มีใครร่วมมือช่วยซื้อเลย ถึงมีก็น้อยมาก ๆ
อาจารย์ให้ผมมาพบในตอนเช้า ช่วงเข้าแถวหน้าเสาธง พร้อมประกาศว่า
“ขณะนี้ทาง Junior (ปีที่พวกเราอยู่) ได้ตั้งใจทำสิ่งที่สร้างสรรค์และน่าสนับสนุนขึ้นมา (คืออัลบั้ม The Air Crush Billos นี้) เพื่อนำเงินทั้งหมดมาช่วยจัดงาน bye 'nior และงานอื่น ๆ ของโรงเรียน อาจารย์จึงเห็นควรว่า ทุกคนควรจะสนับสนุนความกล้าหาญ และทุ่มเทครั้งนี้ของพวกเขา ส่วนผู้ที่ไม่พร้อมจะสนับสนุน อาจารย์จะมีงานให้ช่วยโรงเรียนในด้านอื่น”
“นั่นคืองานล้างส้วม!”
เทป 1,200 ไม่พอขายเลยทีเดียว หลังจากประกาศนั้น
แถมยังต้องผลิตเพิ่มอีกนิดหน่อย เพราะความต้องการซื้อ (จากผู้ที่ไม่ต้องการไปล้างส้วม) ยังมีอยู่
พอบวกลบคูณหารแล้ว เงินจากการขายเทป ทำให้เราได้กำไรราว ๆ 25,000 บาท พวกเราทั้ง 8 คนได้ทำหน้าที่มอบเงินคืนคุณครูประจำชั้น ขอให้ท่านผู้อ่านนึกภาพ ฉากตอนจบของ Star Wars ภาค IV ตอนที่ Luke Skywalker และ Han Solo ได้รับเหรียญ คือมีเสียงปรบมือโห่ร้องจากนักเรียนในห้องอย่างน่าภูมิใจมาก (ทั้งที่ก็รู้กันดีว่า เขาไม่ได้ซื้อเพราะอยากฟังเพลง แต่เขาซื้อเพราะกลัวโดนขัดส้วม)
แต่เหตุการณ์ครั้งนั้น ได้เปลี่ยนความคิดผมมาจนทุกวันนี้ คือ
โตขึ้น ผมจะเป็นเจ้าของบริษัทเทป-แผ่นเสียง (สมัยนั้น) และจะทำเพลงที่คนชอบออกมาขายให้ได้ เพื่อสามารถหล่อเลี้ยงหัวใจตนเอง และเลี้ยงชีพได้!!
ผมเริ่มคิดว่า จะลองศึกษาด้านบริหารบริษัทแผ่นเสียง เริ่มสั่งหนังสือแนวนี้ จากต่างประเทศ มาอ่าน ควบคู่ไปกับการพยายามเป็นนักเขียนการ์ตูน ซึ่งเป็นอาชีพที่ผมใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก
ผมจะเลือกเดินไปทางไหนดีหนอ?
การ์ตูนก็ชอบ เพลงก็ใช่?!?!
เพื่อให้เรื่องมันย่อลงหน่อยเพราะตอนนี้ชักจะยาวมากแล้ว ผมขอตัดเรื่องทิ้งไปสักปีนึงดีกว่า
ผมสอบเข้า ABAC ได้แบบ ซุปเป้อร์ฟลุ๊ค และเป็นปีที่ผมขอทุนพ่อมาเปิดร้านเกม Family Computer ซึ่งกำลังเป็นที่นิยมมากในขณะนั้น ตอนขอทุนก็ง่ายเหลือเกิน เขียนแผนการบนกระดาษใบเดียว รุ่งขึ้น พ่อก็ให้คนช่วยติดต่อเช่าร้าน แล้วลุยเลย และได้รับความสำเร็จมาก เลยมีเงินมาเข้าห้องอัดอีกครั้ง
คราวนี้ห้องอัดเสียงที่เราเลือก ชื่อมังกรแดง แถวรามคำแหง ชุดนั้นทำกัน 5 คนกับเพื่อน ๆ โดยมีเป้าหมายจะยกระดับจากเพลงด๋อกด๋อย ครั้งที่แล้ว ให้ ร๊อค ดุดันขึ้น
และเพื่อให้เรื่องจบเร็วขึ้นอีก ผมขอกระโดดข้ามไปแบบเร็ว ๆ แล้วกันนะครับ
ผมทำงานแบบหามรุ่งหามค่ำ จนถึงกับดื่มเครื่องดื่มชูกำลังสองขวดติดกัน โดยหวังว่าจะมีแรงลุยต่อ ปรากฏว่า ร่างกายที่ไม่เคยได้รับสารกระตุ้นแบบนี้ รับไม่ไหว หัวใจเต้นแรงมาก จนต้องกลับไปนอนตาตั้งนิ่ง ๆ อยู่ที่บ้านอีก 2 วันเต็ม ๆ
นี่ผมคงข้ามแบบวาร์ปมากไปหน่อย จนตกหล่นสิ่งที่ต้องมีอยู่ เช่น ผมสอบเทียบ ม.หก ได้เลยขอพ่อผมไปโรงเรียนแบบไม่เอาเกรด เพราะสอบเทียบได้แล้ว แต่ไปเพื่อไปเล่นกีต้าร์กับเพื่อน และแต่งเพลงกันมากกว่า ซึ่งพ่อผมก็บอกว่า “ซ้อมให้ดี ๆ แล้วกัน”
เมื่อผมมาอยู่ ABAC คราวนี้เนื้อหาที่เรียนเป็นวิชาจริงจังแล้ว และการเรียนการสอนก็ไม่เหมือนตอนเรียนมัธยม ไม่มีครูคอยช่วย ก็เลยเรียนไม่รู้เรื่อง แถมเปิดร้านเกมก็ขายดีอีก ถึงขนาดมีคนมาขอซื้อ Franchise มีเงินเข้าร้านหลักหมื่นเกือบทุกวัน บางครั้งหลักแสนก็มี ทำให้ผมมีเงินใช้ไม่ขาดมือ อยากได้อะไรก็ซื้อได้สบาย จึงไม่ค่อยไปเรียน แล้วมาอยู่ร้าน ขายเกมอย่างเดียว
ผมขอพ่อว่า จะไม่ไปเรียนแล้ว จะทำร้านเกมให้ดี เพราะอยากหาเงินมาเข้าห้องอัดเสียงอีกครั้ง ซึ่งพ่อก็โอเคให้ลองดูได้ (อยากให้ท่านผู้อ่านเข้าใจก่อนนะครับว่า ที่ผมเล่ามา ฟังแล้วเหมือนพ่อผมไม่มีเหตุผลเลย เอาแต่ตามใจลูกทุกเรื่อง จริงๆ แล้ว พ่อผมจะถามก่อนว่า สิ่งที่ผมจะทำคืออะไร ผมมั่นใจหรือยัง ถ้าผมมั่นใจ พ่อก็จะเชื่อและให้เกียรติในความมั่นใจของผม และสนับสนุนผมอย่างเต็มที่ เมื่อผมโตขึ้น ผมคิดว่า ที่พ่อทำนั้น พ่อไม่ได้ตามใจผม พ่อสอนให้ผมมีความเชื่อในตัวเองต่างหาก เพราะพ่อรู้จักผมดีที่สุด รู้ว่าถ้าให้ผมฝืนทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เชื่อ น่าจะเกิดผลที่ไม่ดีตามมา)
ต่อมา แม่มารู้ว่าผมไม่ไปเรียนแล้ว
แม่ร้องไห้ ขอให้ผมกลับไปเรียนอะไรก็ได้ที่ผมชอบ ไม่ต้องเรียนอย่างที่เขามีกันก็ได้ และขอให้ปิดร้านเกม เพราะจะทำให้ผมไม่กลับไปเรียน มัวแต่หารายได้
ผมเห็นแม่ร้องไห้ปุ๊ป ผมไม่ต้องตัดสินใจเลย วันรุ่งขึ้นผมปิดประกาศขายกิจการร้านเกมที่กำลังรุ่งเรื่องอยู่ทันที เพราะไม่อยากให้แม่เสียใจ และก็ขายได้ในอาทิตย์ต่อมา เอาต้นทุนมาคืนพ่อจนหมด
แม่ขอให้อย่าอยู่เมืองไทย เพราะเดี๋ยวผมก็ไปหาอะไรทำอีก แล้วจะไม่ไปเรียน จึงมีทางเลือก 2 ที่
1 ญี่ปุ่นเพื่อไปเรียนทำหนัง Hero ซึ่งเป็นสิงที่ผมรักมากมาตั้งแต่เด็ก
2 อังกฤษ อันนี้ไม่ได้อยากไปเท่าไหร่ แต่เพื่อนชวน และ ตุ้ยก็อยู่ที่โน่น แต่เค้าก็มีแฟนอยู่ จึงค่อนข้างไม่ดึงดูด
แต่ครอบครัวของคนรู้จักที่ญี่ปุ่นเกิดอุบัติเหตุ ทำให้ผมไปอยู่กับเขาระหว่างที่จะเรียนทำหนัง Hero ไม่ได้ จึงต้องไปอังกฤษ อยู่บ้านเพื่อนที่สัญญาว่า จะพาไปเรียนรู้เรื่องการถ่ายทำ SFX ของอังกฤษ
ทุกอย่างเรื่องการเรียน ที่เรียน ค่าเล่าเรียนต่าง ๆ แม่ผมประสานกับตุ้ยให้จัดการให้หมด จนพร้อมที่จะบิน
ก่อนที่ผมจะบินไปอังกฤษ 1 วัน
เพื่อน ป๊อป ที่ชวนผมไปอยู่ด้วย โทรมาจากอังกฤษว่า
“แม่กูตกลงจะมาอยู่กับกูที่นี่แล้วว่ะ มึงคงอยู่กับกูไม่ได้แล้ว เพราะแม่กูเขาเป็นคนมี privacy”
มึงเพิ่งบอกกู ตอนพรุ่งนี้จะบินเนี่ยนะ...ผมคิดในใจ แต่ก็เอาเรื่องนี้ไปบอกแม่
แม่ผมก็รีบติดต่อตุ้ยให้รีบหาที่พักด่วนให้ผมอีกเช่นเคย โถ....น่ารักเหลือเกินแม่คุณเอ๋ย...
คืนนั้น ที่หน้าบ้านผมเอง (บรรยากาศคล้าย ๆ สวนหน้าบ้านของ host family ที่อเมริกา - ตอนที่16)
ผมเดินไปมา คิดสะระตะต่าง ๆ นี่เราจะต้องไปอยู่อังกฤษคนเดียว ไอ้ป๊อปมันก็ไม่ให้อยู่ด้วย จะไปพึ่งตุ้ยมากเกินไป เดี๋ยวก็ไปหลงรักเขา ซึ่งมีแฟนอยู่แล้ว มันก็จะยุ่งอีก
แล้วที่สำคัญ อังกฤษมันฝนตก ผมเกลียดฝน เกลียดหนาว ชอบหน้าร้อน ผมจะทนกับความรู้สึกที่รันทดขนาดนั้นได้ยังไงหนอ
เหมือนแม่รู้อะไรบางอย่าง ด้วยสัญชาตญาณความเป็นแม่
แม่เดินลงมาหน้าบ้าน แล้วถามผมว่า
“บอยเป็นอะไรลูก ไม่อยากไปเหรอ?”
“ใช่ครับแม่ บอยกลัวอยู่คนเดียว แล้วถ้าฝนตก มันก็ต้องเหงา และหนาว แล้วบอยก็ต้องคิดถึงพ่อกับแม่ และไอ้ป็อปมันก็บอกอยู่บ้านมันไม่ได้”
แม่ผมก็ยิ่งกว่านางฟ้า
“หรือจะยังไม่ไปล่ะ บอย ไปอยู่กับ พี่เกรซ (พี่สาวของผม ตอนนั้นเขาไปเรียนปริญญาโทที่อเมริกา) แล้วให้เขาหาโรงเรียนแบบที่บอยชอบให้เอาไหม? ถ้าไม่มีเรื่องการ์ตูน ก็เอาเรื่องเพลง”
“แล้วแม่ไม่เสียดายทุกอย่างที่จ่ายไปแล้วเหรอฮะ?” ผมถามแบบจริงๆ
“ถ้าต้องไปแล้วทำให้ลูกแม่ไม่มีความสุข เราก็จะต้องเสียทั้งเงิน
เสียทั้งใจ และถ้าบอยคิดมากเป็นอะไรไป แม่จะเสียใจยิ่งกว่า”
ผมกอดแม่แน่นด้วยความรักที่สุด
ลูกที่ห่วยได้บริสุทธิ Level นี้ น่าจะมีแค่ผมเท่านั้นในโลก แต่แม่ไม่เคยที่จะไม่เข้าใจความสับสนโลเลของผมเลย แม้แต่ครั้งเดียว
ผมบอกแม่ว่า
“ งั้น บอยขอไม่ไปอังกฤษนะแม่..”
ขอเชิญท่านผู้อ่าน ด่าผมมาให้เต็มกำลัง สาสมกับความโลเลล่องลอยของผม ในคอมเม้นท์ได้เลยฮะ
แผนการทุกอย่างถูกเปลี่ยนแปลงไปในบทสนทนาแค่ครึ่งชั่วโมงของเราแม่ลูก แต่มันเป็นบทสนทนาที่ผมไม่เคยจะลืมว่า
ชีวิตของผมนับจากนี้
ผมต้องเป็นคนทำให้พ่อแม่ได้ภูมิใจกับผมบ้างให้ได้!!!!
พรุ่งนี้พบกันกับชีวิตที่เปลี่ยนไปของ โนบิตะ
skywalker family 在 Skywalker family - Pinterest 的八卦
Mar 26, 2023 - Explore Elizabeth Schultz's board "Skywalker family", followed by 268 people on Pinterest. See more ideas about star wars, war, star wars art. ... <看更多>