ประวัติเพลง ตอนที่ 47 แอลเอ ถึง ชิคาโก
พศ.นั้น ผมไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกใครเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะอายุก็เป็นได้ ซึ่งจะว่าไปแล้วมีศิลปินที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานมากมายที่เป็นอย่างนี้ และหลายคนก้าวข้ามมันมาไม่ได้ สุดท้ายมีไม่น้อย ที่ติดแหงกอยู่กับ กับดักชีวิตที่ว่านี้
ชีวิตล้วนมีเรื่องให้ฝ่า ทั้งดีและแย่ ดีก็ทำให้เหลิงได้ แย่ก็ทำให้หมดกำลังใจได้เช่นกัน ดังนั้นเวลาดีผมมักจะนึกถึงด้านตรงข้าม แน่นอนว่าเวลาแย่เราก็นึกถึงสิ่งดีๆเข้าไว้
ดังที่เคยเล่าให้ท่านฟังไปบ้างแล้วว่า
ครั้งหนึ่ง ผมกับภรรยานั่งรถออกมาจากซอยที่บ้านด้วยกัน หน้าปากซอยบ้านผมมีร้านสะดวกซื้อและซุปเปอร์มาร์เก็ต ในซอยก็มีร้านค้าเล็กๆอีกหลายร้าน ถนนหนทางก็โอเค จู่ๆผมก็คิดขึ้นมาว่า ถ้ามันไม่เป็นอย่างที่เห็นนี้ล่ะ จะเป็นอย่างไร
พอคิดถึงตรงนี้ผมก็พูดกับภรรยาว่า “พี่อยากซื้อเรือ” ทีแรกภรรยาผมก็ไม่สนใจเท่าไหร่ แต่พอผมไม่หยุด ยังคงยืนยันคำพูดเดิม เธอจึงถาม ว่าจะซื้อเรืออะไร แล้วซื้อมาทำไม?
ผมจึงเล่าสิ่งที่ผมคิดให้เธอฟัง เธอกลับบอกอย่ากังวลเลย คงเป็นอย่างนั้นไม่ได้หรอก
“ลองนึกดูสิว่า ถ้าถนนที่เรากำลังขับรถอยู่นี้กลายเป็นคลอง ร้านสะดวกซื้อทั้งหลายแหล่ไม่สะดวดอีกแล้ว หรืออาจต้องปิดตัวลง เพราะข้าวของเสียหายหมด” ซึ่งยังมีปัญหาอีกมากมายที่ผมสาธยายให้เธอฟัง สุดท้ายเธอยอมรับ และเราก็ซื้อเรือลำเล็กๆมาหนึ่งลำ และไปเอาที่บ้านกลางดงมาอีกหนึ่งลำ เป็นสองลำ
ท่านผู้อ่านครับ หลังจากนั้นไม่กี่เดือน กรุงเทพฯก็จมน้ำ โดยเฉพาะแถวบ้านผม และเรือที่ว่าสองลำนี้แหละ ที่ใช้ลำเลียงส่งอาหารให้คนที่บ้านผมหละ
ในช่วงที่น้ำท่วม ซึ่งก็ถือว่าเป็นช่วงแย่ๆเพราะข้าวของเสียหายไม่น้อยเลย แต่ผมก็คิดถึงสิ่งดีๆและเรื่องขำๆ ผมบอกกับภรรยาว่า “ตั้งแต่เราทำสระว่ายน้ำมา ครั้งนี้จะได้ใช้ประโยชน์สูงสุดจากมันกันหละ” เพราะมันคือแหล่งน้ำสะอาดที่เรามีไว้ใช้อย่างเหลือเฟือไง อิ อิ
เอ้า! ว่าจะเขียนประวัติเพลงแล้วงัยเป็นเรื่องนี้เนี่ย!
ไปอเมริกากันต่อ.....ถึงผมจะไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกใคร แต่การโดนพิพากษาด้วยสายตาก็รู้สึกเคอะๆอยู่เหมือนกัน แต่สาวๆของเราพูดว่า “ที่นี่เค้าไม่แคร์กันหรอก มีเงินซะอย่าง” อื้มมมม! ก็โอเคนะ!
ร้านที่ว่านี้เป็นสไตล์ Prime rib steak สำหรับคอสเต็กคงรู้จักกันดี ร้านนี้เค้าเสิร์ฟแบบ มีพ่อครัวเดินเข็นรถไปตามโต๊ะ ด้วยเนื้อที่ปรุงสุกแล้วก้อนมหึมาส่งกลิ่นฉุยร้อนกรุ่น ซึ่งก็แล้วแต่ลูกค้าจะสั่ง อย่างไร น้ำหนักเท่าไหร่ หนาบางเท่าไหร่ แล้วแต่ตามความชอบความต้องการของลูกค้า เพราะคิดราคาตามน้ำหนักที่ตัดอยู่แล้ว
พศ.นั้นผมยังบริโภคทุกอย่าง ต่างจากพศ.นี้ เลิกไปหลายอย่างแล้ว ซึ่งตั้งแต่เมื่อวานก็ไม่แตะเนื้อสัตว์ใดๆเลย จู่ๆมันก็รู้สึกได้กลิ่นคาวๆจากสัตว์ขึ้นมา เลยทานผลไม้กับข้าวแทน
คุณติ๊งแกคงไม่ถนัดอาหารแนวนี้ หรืออาจเป็นครั้งแรกด้วยซ้ำไป เห็นแกบอกว่า
“แกเอาชิ้นบางๆก็พอ ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่”
เนื่องจากยุคนั้นผมเป็นเซียนสเต็กอยู่แล้ว จึงสั่งหนาสองเซ็นต์ ขณะเพลินกับการดื่มและคุยกับสาวๆ เห็นคุณติ๊งเงียบเสียงไป เลยหันมาดู เห็นจานแกสะอาดอย่างกับไม่เคยใส่อะไรมาก่อน จึงถาม
“เนื้อในจานเมื้อกี้นี้หายไปไหนหมดเนี่ย!”
ก็ได้รับคำยืนยันว่า มันไปอยู่ในกระเพาะของแกเรียบร้อยแล้ว ผมเลยให้แกสั่งอีกหนึ่งที่อย่างหนาไปเลย “นี่แหละเนื้อย่างน้ำตกฝรั่งเค้าหละ” โธ่!
ผมเพิ่งสังเกตว่า พศ.นั้น พวกเรามีเวลาว่างทำเรื่องไร้สาระได้มากกว่าเดี๋ยวนี้เสียอีก ซึ่งจะว่าไปแล้ว วัยนี้พวกพ้องเค้าเกษียณกันไปเกือบหมดแล้ว
นึกไปนึกมา ที่แอลเอ ผมอยู่กับสาวมากกว่าอยู่กับเพื่อนๆในวงซะอีก
ครั้งหนึ่งตุ๊กชวนผมไปนั่งดื่มกันสองคนที่ร้านเล็กๆในเมือง ร้านที่ว่านี้เป็นบาร์เหล้าเล็กๆ มีตู้เพลงเก่าๆอยู่ตู้หนึ่ง ผมชอบบรรยากาศร้านนี้มากๆ มันดูย้อนยุคดี
เพื่อให้ได้ “ฟิล”โบราญหนักขึ้นไปอีก จึงเดินไปที่ตู้เพลงเพื่อหยอดเพลงฟัง ขณะเลือกเพลงที่จะกด กลับเห็นว่าตู้เพลงไม่ได้เสียบปลั๊ก จึงก้มลงไปเสียบปลั๊ก
เท่านั้นแหละ ตู้เพลงเจ้ากรรมแทนที่มันจะต้องรอให้เราหยอดเหรียญเสียก่อน มันกลับทำงานเลย ซึ่งการทำงานของมันคือส่งเสียงรบกวนโครกครากซึ่งเกิดจากแผ่นเสียงที่เก่าจนหมดสภาพไปนานแล้วนั่นเอง
แถมดันเปิดโวลุ่มไว้สุดเลยมั้ง เพราะเสียงดังสนั่นหวั่นไหวลั่นร้าน ได้ยินเสียงบรรดานักดื่มทั้งหลายส่งเสียงโวยวายขึ้นมา ขณะที่เจ้าของร้านรีบวิ่งมาถอดปลั๊ก พร้อมสบถอะไรไม่ขาดปาก
หลังจากนั้นไม่นานก็เห็นแกเอาป้ายมาติดไว้ว่า OUT OF ORDER ซึ่งก็ทำให้ทั้งผมและตุ๊กขำก๊ากออกมา เพราะที่ขาผมก็เขียนประโยคนี้เช่นกัน อิ อิ
เราอยู่เมือง แอลเอ หลายวัน ในที่สุดช่วงเวลาอินเลิฟก็หมดลง เพราะต้องเดินทางไปชิคาโกกันน่ะครับ ก็คงไม่ต้องเล่าอะไรให้มันละเอียดยิบมากหรอกเนาะ คนวัยหนุมสาวจะจากกัน ซึ่งในพศ.นั้น ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า เฮ้อ!
เราขึ้นเครื่องบินที่แอลเอไปลงที่เมืองเดนเวอร์ เพื่อต่อเครื่องไปยังเมืองชิคาโกอีกที
ที่สนามบินเดนเวอร์พวกเรามีเวลาที่จะไปขึ้นเครื่องอีกลำไม่มากนักและสนามบินก็ใหญ่เหลือเกิน ผมนั้นมือหนึ่งก็ถือไม้เท้า อีกมือก็ถือเอฟเฟ็คกีตาร์ เดินเท่าไหร่ก็ไม่ถึงซะที เพื่อนๆเริ่มทิ้งห่างไปเรื่อยๆ สุดท้ายเดินจนเฝือกเริ่มมีรอยแตก แต่ก็มาถึงทัน และขึ้นเครื่องเป็นคนสุดท้ายพอดี
ที่ชิคาโก พวกเราพักที่โรงแรมอะไรผมก็จำชื่อไม่ได้ เป็นโรงแรมเล็กๆสองชั้น แบบที่มักจะเห็นในภาพยนตร์ฆาตกรรมเกรดสามเกรดสี่นั่นแหละครับ แต่สำหรับพวกเราก็ถือว่าสะดวกดีและหนุกไปอีกแบบ
ที่เมืองนี้ก็พอมีเรื่องราวหวานๆ แต่ผมไม่ขอเล่าแล้ว เดี๋ยวจะมากไป สำหรับท่านที่มีหนังสือเล่มหนึ่งและสองของผม มีเขียนไว้ครับ
วันนี้ขอเล่าเรื่องอยู่กับเพื่อนๆบ้างดีกว่า
วันหนึ่งในตอนเช้า ผมตื่นออกจากห้องพักมาเห็นพี่แอ๊ดยืนดื่มน้ำอัดลมกระป๋องอยู่ ซึ่งในพศ.นั้นถือว่าเท่หน่อยๆ เพราะเมืองไทยไม่มี พี่แอ๊ดบอกกับผมว่า
“สงสัยห้องข้างบนผัวเมียกำลังทะเลาะกันแน่ๆ”
แกยืนฟังอยู่พักนึงแล้ว ได้ยินเสียงฝ่ายหญิงร้องด้วย คงโดนฝ่ายชายทำร้ายน่ะ ก็เรื่องผัวเมียไม่ใช่เรื่องของเรา จึงเลิกสนใจไป
ขณะยืนคุยกันอยู่ เห็นมีผู้ชายวิ่งลงบันไดไปอย่างรีบรน ในมือถืออะไรมองไม่ถนัด แต่ที่แน่ๆคงเป็นอาวุธ ถึงตรงนี้เสียงที่พี่แอ๊ดได้ยินคงไม่ใช่สามีภรรยาทะเลาะกันซะแล้ว
หลังจากนั้นไม่นานตำรวจก็มา
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรพรุ่งนี้ค่อยต่อดีกว่านะครับ นั่งนานชักปวดหลังแล้วอ่ะ!
อ. 28 แสดงที่ กาญจนบุรี เทศบาลท่าเรือพระแท่น
พ. 29 แสดงที่ ราชบุรี อบต. ดอนทราย
พฤ.30 แสดงที่ นครปฐม อ.สามพราน
ติดตามได้ที่ facebook Lek Carabao Solo
อัพเดททุกวัน
#เล็กคาราบาว #LekCarabaoSolo
0:00/4:01
prime rib 在 舊金山牛排館House of Prime Rib 經典老牌名店 的相關結果
House of Prime Rib 是一家1949年開幕的舊金山知名牛排館，提供21天熟成 prime rib，想吃一定得先預約!! 前晚電話詢問果然沒位置，但我們死性不改就是不預約，隔 ... ... <看更多>