nfl stadium的八卦，Yahoo名人娛樂都在討論

探親之旅，正好畀個藉口自己去睇波。家人朋友大部份都喺東岸，再望下地圖同賽程，無論地理位置同比賽戲碼都係克里夫蘭最啱，就立即上網訂飛。

張波飛我係喺香港機場臨登機前先買嘅。記得年幾前去睇Kobe最後一季，湖人無論主場同作客嘅飛都炒到貴晒；今次騎士雖然多少都要食啲炒，但就相對合理。望過晒啲價錢，諗住當奬勵下自己(呢個理由一年十二個月入面都唔知用咗幾多次😅)，就決定買前些少。買得遲，最前嗰行一唔係賣晒，一唔係就炒到上天；平衡過價值同銀碼之後，最後買咗Courtside第二行。(計埋最前嗰排VIP，實際即係第三行)

NBA我現場睇過好幾次，坦白講，如果想睇晒成場波啲球員嘅走位呀戰術呀咁，坐高一個Column會比較清楚；場邊位，難免會畀球證阻到視線。不過坐得近又係另一番體驗(有朋友喺直播畫面見到我😉)：球員企正喺你面前開邊線波、聽到晒佢哋啲對話(特別係LBJ，講嘢好大聲，成日聽到佢嗌隊友”By Yourself! By Yourself!”)、快攻或者回防嗰陣一班人喺前面跑過，會飄起一陣古龍水味，感覺同氣氛都超好；另一樣平時冇咁覺嘅，就係守波同單檔嘅硬淨程度：初段勒邦同加素對位，兩個人喺籃底頂位同擾纏防守嘅時候肢體碰撞嗰種激烈法，我會用過多少少已經算係打交嚟形容；勒邦幫隊友Set Pick，格連撞埋去時聽到「砰」一聲，好似撞落度牆咁。

入鄕隨俗，去人哋主場就無謂踩場，所以帶咗件騎士波衫過去著。唔少朋友都話佢哋畀我燈輸咗，咁我都唔排除呢個可能性嘅🤣；不過現場所見，騎士新陣容的確磨合需時，隊友之間會錯意交失，不時出現；球隊依然非常依賴占士，到尾段都係靠佢一個人搞晒，從佢今場打咗40分鐘、33分13籃板9助攻嘅數據，就多少可以理解；馬刺有Kawhi Leonard缺陣，但靠艾德烈治同格連嘅Inside Out，已經夠贏。

到而家都仲係好興奮，太開心喇。睇波之外，NBA現場仲有好多花臣，中場表演同送Tee係基本動作，另外贊助商(主要係快餐店)會喺開波前同大家玩遊戲，例如主隊射入過百分/贏波就請晒全場食嘢之類，我就分別喺LA同OKC贏過Taco同炸雞；可惜今次騎士得分唔過百，冇麥樂鷄食添；現場氣氛好，連一向唔睇波嘅太太都話開心，鬆一口氣啦！講真，唔係睇波嘅話未必會專程去克里夫蘭，到埗第一個感覺係呢個城市比較舊，Downtown唔大，可以遊覽嘅地方亦唔多；不過球場喺正市中心，同市MLB球隊印第安人嘅主場Progressive Field喺正騎士場館隔離、NFL布朗隊主場FirstEnergy Stadium亦都徒步可達，對體育迷嚟講，係值得一去嘅。

聖地牙哥體育場的日落

本作品來自《國家地理》攝影社群 Your Shot。

แม็กนั่ม 60 หลาใน NFL มีจริงหรีอเปล่า???
กับความกดดันในตำแหน่งตัวเตะครับ

แม็กนั่ม 60 หลา ระยะเตะ Field Goal 60 หลามันยากแค่ไหนในความจริง
.
ใน Eyeshield 21 ฮิรุม่าตั้งฉายา แมกนั่ม 60 หลา ให้มุซาชิเพื่อขู่ทีมอื่นว่า ตัวเตะเราโหดมาก พลังขาเหลือๆ เตะไกล 60 หลาได้สบายๆ
.
ความจริงตอนซ้อมตัวเตะหรือ Kicker จะบอกระยะ 60 หลา เนี่ยสบายๆ เตะ 70 80 หลายังได้
ในสนาม การเตะระยะเกิน 60 เข้าทั้งหมดในระดับ NFL แค่ 20 ครั้ง การที่ยิ่งเตะไกลยิ่งมีโอกาสน้อยนอกจากเรื่องระยะทาง แรงลม ยังมีแรงกดดันที่อีกฝั่งพร้อมจะโถมเข้ามารวบและบล็อคการเตะตั้ง 11 คน ยังไม่รวมเสียงแฟนๆในสนามที่ไม่ว่าจะคาดหวังให้เตะเข้าเพื่อชนะเกมหรือกองแช่งที่ภาวนาให้เตะพลาด
.
ระยะเตะ Field Goal ทั่วๆไปที่หวังผลได้แน่ว่าเข้าคือระยะไม่เกิน 50 หลา ถ้าเกินจากระยะนี้เตะไม่เข้าจะพอให้อภัยได้
.
ส่วนระยะที่เตะหลังจากทำ Touchdown ได้หรือ Extra Point ในการ์ตูนและในอดีตของ NFL จะเป็นระยะ 19 หลา ในปี 2015 NFL เปลี่ยนเป็นระยะ 33 หลาเพราะเกมจะได้มีลุ้นมากขึ้น การเตะระยะ 19 หลา มันใกล้มากมีโอกาสเตะเข้าถึง 99% พอขยับให้ไกลหน่อยกลายเป็นโอกาสเตะเข้า 94-95% แทน
.
กลับเข้าเรื่องการเตะ 60 หลา ระยะที่ไกลที่สุดใน NFL มากกว่า 60 หลาซะอีก อยู่ที่ 64 หลา
โดย Matt Prater ในปี 2013 เตะเข้าที่สนาม Mile High เป็นสนามที่อยู่สูงจากระดับน้ำทะเล ประมาณ 1,500 เมตร คิดภาพว่าดอยอินทนนท์ที่เป็นยอดเขาสูงที่ในไทย สูง 2,565 เมตร Mile High เป็นสนามที่ทำ Field Goal ระยะไกลเข้าบ่อยเพราะลมแรงกว่าสนามปกติ จาก 20 ครั้งที่เตะเข้า มาจาก Mile High 3 ครั้ง
.
มีอีกสถิติที่น่าสนใจ Stephen Gostkowski เตะเข้าในระยะ 62 หลาที่สนาม Azteca Stadium ที่ Mexico สนามนี้สูงจากระดับน้ำทะเลถึง 2,220 เมตร
.
แล้วระดับเด็กมอปลายกับมหาลัยจะเตะได้ไม่ถึง 60 หลาไหม ?
.
ระยะที่ไกลที่สุดจะอยู่ในระดับมหาวิทยาลัย 69 หลา โดย Ove Johansson ในปี 1976 แต่เขาก็ได้เล่นระดับ NFL แค่ 2 เกม เพราะเจอปัญหาการบาดเจ็บจนต้องเลิกไปเล่นก่อน
.
ส่วนระดับมอปลายไกลสุดได้ 68 หลา โดย Dirk Borgognone ในปี 1985แต่ไม่ประสบความสำเร็จในระดับอาชีพเหมือนกัน
.
ทักษะที่สำคัญของตัวเตะไม่ใช่พลังขาแต่เป็น ความแข็งแกร่งทางจิตใจ รับแรงกดดันของทีมและแฟนๆรวมถึงยอมรับความผิดพลาดของตัวเองแล้วก้าวต่อไปให้ได้
.
การจะเตะ Field Goal จะมี Holder คือคนจับบอลให้ก่อนเตะ และ Long Snapper หรือ Lineman ที่ส่งบอลมาให้ Holder จะช่วยกันคำนวณไว้แล้วว่าจะวางบอลแบบไหน แล้วตัวเตะจะเตะมุมไหน ซึ่งบางครั้งการที่เตะครั้งที่ใกล้กว่าระยะ 50 หลาแล้วไม่เข้า โดยที่ทั้งสามคนเข้าใจว่าเป็นไปตามที่คำนวณแล้ว จะกลายเป็นกับดักที่ติดอยู่ในหัวของตัวเตะ ว่าสรุปเราพลาดที่อะไรกันแน่ จนขาดความมั่นใจไม่สามารถก้าวผ่านความผิดพลาดไปแล้วผิดฟอร์มเล่นแย่ลงและโดนเตะออกจากทีมได้
.
ตัวอย่างเช่น Cody Parkey ตัวเตะของ Chicago Bears ในเกมเจอกับ Lion มีโอกาสเตะ 4 ครั้ง แต่เตะไปชนเสาขวา 4 ครั้งในเกมเดียว ในเกมนั้นเขาทำไม่ได้สักแต้ม ยังดีที่ทีมชนะไป
.
ต่อมาใน Playoffs ที่เจอกับ Eagles ต้องเตะในระยะ 43 หลาให้เข้าเท่านั้น เพื่อชนะปิดเกมเข้ารอบต่อไป แต่เตะพลาด บอลไปเด้งชนเสาซ้ายแล้วย้อนลงเด้งที่เสากลางต่ออีก Bears อกหักตกรอบไป
.
Chicago Bears ตัดสินใจหาตัวเตะมาแทนเขาในปีนี้ โดยเซ็นตัวเตะมาทดลอง 8 คน โดยให้ลองเตะระยะ 43 หลาที่ Cody Parkey ทำพลาด ดันมีคนเตะเข้าแค่ 2 คน

หน้าที่ของตัวเตะมีแค่อย่างเดียวคือ เตะให้เข้า ถ้าทำไม่ได้หรือได้โอกาสแก้ตัวแล้วยังพลาดอีกก็ต้องออกจากทีมไป ในทีมหนึ่งจะมีตัวเตะ Field goal แค่คนเดียวเท่านั้นไม่มีตัวสำรอง เพราะเปลืองเงินกับเปลืองตำแหน่งผู้เล่น
.
ทีม NFL มีผู้เล่นในทีมได้แค่ 53 คน แค่ทีมบุกกับทีมรับรวมตัวจริงกับตัวสำรองก็แทบจะเต็มทีมแล้ว ทั้ง NFL มี 32 ทีม ก็มีที่ให้ตัวเตะแค่ 32 คนเท่านั้น ไม่มีมากไปกว่านี้แล้ว

Tom Lemming remembers the first time he saw Allen Iverson play, back when Iverson was at Bethel High School in Hampton, Virginia. By that time, Iverson was a known quantity. Even in the talent-rich Tidewater region, in eastern Virginia, Iverson's star power stood out, and he was being discussed as a blue-chip recruit. Lemming got on a plane to see for himself.

"He had terrific reaction, instincts, loose hips, and a great vertical," Lemming told VICE Sports. "A lot of people bring it up and ask me how good he was. He was a great player. Not a good player, but a great football player."

In some alternate universe, Iverson might have become the same sort of path-breaking star in football that he ultimately would be in the NBA. The same live-wire athleticism and fearless ferocity that would make him a legend on the court—and, as of Friday's induction in Springfield, a member of the Basketball Hall of Fame—made him a force on the gridiron, too. Iverson fielded scholarship offers from major college football programs at the same time as he weighed basketball offers. The choice he made wound up changing basketball, but Lemming, a well-known national football recruiting analyst for the past 38 years, believes that Iverson could have made an impact if he'd stuck with the sport that was his first love. "He would've made the NFL," Lemming said. "Who knows, he could've been an NFL Hall of Famer."

The Showtime documentary Iverson features footage of Iverson playing football on the fields at Aberdeen elementary school in Hampton for coach Gary Moore, who served as a mentor for Iverson. Moore is now Iverson's personal manager.

"From day one, he actually wanted to jump right in and play," Moore said in the documentary. "He wanted to be my star player. That aggression and that enthusiasm is what I admired most about him. When I saw him dance and move, completely reverse his field all the way back around and not allow any of those kids to touch him, that's when I really said, 'Wow, this boy's something.'"

All the local high schools recruited Iverson. He ended up at Bethel in part because Dennis Kozlowski, the school's football coach and athletics director, had coached Iverson's aunt in high school track and field.

When Iverson was a five-foot-six, 145-pound eighth grader, hundreds of fans would come out to watch him play for Bethel's junior varsity team. The next year, he started at wide receiver and safety on the varsity. In his sophomore season, Kozlowski moved Iverson to quarterback but still played him on defense. As a defensive back, Iverson tied a Virginia record by intercepting five passes in one game and helped Bethel to an undefeated regular season before losing in the first round of the playoffs.

verson committed himself to sports. He played basketball most of the year and only played football from August through December, which didn't seem to hinder his development. As a junior, Iverson led Bethel to the 1992 Virginia state championship against E.C. Glass High School of Lynchburg, which had lost the title game the previous year. A few days before the championship, E.C. Glass coach Bo Henson drove the 200 miles from Lynchburg to Hampton to watch Bethel's semifinal game against Huguenot. Bethel got off to a slow start and trailed 16-0 in the fourth quarter.

"Somebody looked at me and said, 'Hey, don't count 'em out. Iverson's gonna bring 'em back,'" Henson said.

Iverson did just that. He threw a touchdown pass, successfully completed a pair of two-point conversions, and ran for two touchdowns, including a two-yard quarterback sneak in overtime to clinch the 22-16 victory. Before facing Bethel, Henson clipped out newspaper articles on Iverson and placed them on the desk of Tate Gallagher, a student in his history class and E.C. Glass's starting quarterback. Gallagher and others had never heard of Iverson.

"He was trying to warn me how good this person was," Gallagher said.

When Gallagher arrived at City Stadium in Richmond, he wondered what all the fuss was about. During warm-ups, he and his teammates looked over at Iverson getting ready for the game. They weren't too impressed. "We were like, 'Man, his legs look like noodles and his arms like noodles. We got this,'" Gallagher said.

That confidence didn't survive long past kickoff. In the first quarter, Iverson ran for a touchdown and returned a punt 60 yards for another. He later intercepted two passes on defense and threw for 201 yards in Bethel's 27-0 victory, the school's first state championship since 1976. "His speed was just extraordinary," Gallagher said. "He was so quick."

Iverson's heroics didn't surprise Henson, who coached E.C. Glass for 21 years. During that time, he faced future NFL quarterback Michael Vick and receiver Ronald Curry, who was the national high school player of the year as a quarterback in 1996. Neither of those guys compared with Iverson, he says.

Atletico Madrid vs MLS All Stars Highlights & Goals 2019

Atletico Madrid rode goals by Marcos Llorente, Joao Felix and Diego Costa to beat an MLS All-Star squad comprised of Zlatan Ibrahimovic, Wayne Rooney and most of the league’s other top players Wednesday night at Exploria Stadium.

Here are three quick thoughts on the match:

The MLS All-Star Game itself was a dud
As far as all-star games go, this one lacked the pizzazz of the last two versions, which were played in packed NFL stadiums against clubs with higher international profiles.

The weather delay set the tone for the evening. Once the contest was finally underway, chances were few and far between for both teams.

Atleti’s Angel Correa got the game’s first opportunity early on, only to slice his open 10-yard shot well wide of Brad Guzan’s goal. But it took almost 20 minutes for the next one to materialize, when Rooney sent a screamer from distance just over Antonio Adan’s crossbar.

Replays confirmed Rooney’s argument that Adan got a fingertip to the effort, but referee Drew Fischer was unmoved.

The play for both teams remained disjointed, before and after Llorente beat Philadelphia Union keeper Andre Blake (who had replaced Guzan) just before halftime.

The home side fared better following the intermission, with LAFC’s Diego Rossi, Seattle’s Nicolas Lodeiro, Atlanta United pair Ezequiel Barco and Pity Martinez and World Cup-winning Chicago Fire center back Bastian Schweinsteiger all going close before Felix put the game away with five minutes to go.

As the traditional celebration of the league’s best players, the All-Star game still served its purpose. Local fans among the 25,527 in attendance enjoyed cheering hometown hero Nani and booing Guzan and his Atlanta teammates mercilessly. They saw a peach of a goal by Felix — even if goalkeeper Nick Rimando could’ve done better — and one by Costa, one of the European game’s best-known forwards.

Besides, in many ways the contest is secondary. All-Star week is a celebration of the domestic league itself, one that continues to produce news and buzz, two things MLS still struggles to do on a regular basis, during a relatively quiet time on the sporting calendar in the United States and Canada.

That’s important to remember, even on a night when MLS’s All-Star triumphs over the likes of Tottenham Hotspur, Chelsea and Bayern Munich earlier this decade seemed like a distant memory.

UNDISPUTED - Skip: Brady & Bucs will beat Baker & Browns to win Super Bowl LVI in SoFi Stadium