first name middle name last name的八卦，Yahoo名人娛樂都在討論

เพจหน้าใหม่มาแรง สรุปข่าวดีกว่าบางสำนักอีก สนับสนุนจ้า รออ่านทุกวัน♥

สรุปข่าวเที่ยงวัน ประจำวันที่ 27 มีนาคม 2562

- รวมทีมอัศวินเซเลอร์ แม่หน่อยนำ พ่อส้มตาม ป๊าเสรี บวกชื่อชีมิ่งขวัญมิ่งหล้า พ่วงประชาชาติ เพื่อชาติ พลังปวงชนไทย ตั้งโต๊ะวางเลข 255 ชูแม่หน่อยนั่งนายก มั่นใจเสียงใหญ่ มึงดูกูนี่ ประชาธิปไตยหน้าตาแบบนี้นะอีหอย

- ภูมิใจไทย ไม่มาร้อยร่วมใจร่วมใฝ่ร่วมหวัง จะเป็นนางรอซักวัน ให้เธอหันมา จะรอจนกว่า กกต. จะประกาศทางการเท่านั้น เริ่มลำไยแล้ว ก็เอาให้สุด

- 7 พรรค พร้อมฟาด กกต. นับผล 95 เปอร์ นับโลกไหนของมึง เก็บอีก 5 ไว้ทำไม เผื่อตุกติกใช่ไหม อย่านึกว่าไม่รู้ ดูออก เดี๋ยวบ่ายนี้มึงเจอพวกกูหลังตึกแน่ อีจอย มึงไปดูต้นทางไว้

- งงต่อ พลังประชารัฐช่างอีแกงค์นั้น ฉันเสียงน้อย แต่ก็นั่งนายกได้เหมือนกัน คาดเล่นมั่นเพราะ 250 ในกระเป๋า ลั่นฝ่ายประชาธิปไตยอยากทำอะไรก็ทำ เอ๊า อีหอย งี้มึงก็ยอมรับสิ ว่าเป็นฝ่ายเผด็จการ โป๊ะนะ

- ประชาธิปไตยรวมทีม แต่ไร้เงาพรรคฟ้า แม้ชื่อจะประชาธิปัตย์ แต่ไม่แคร์ ขอตบกันก่อน ชาวเน็ตชี้หน้า จะสลิ่มก็พูดมา อย่าแอ๊บ ล่าสุดมาร์ค เล่นตัวเล็กสดใส เลิกสนใจการเมืองแล้ว เป็นทาสแมวอยู่บ้าน

- กกต. สั่งหม่อม ลบโพสต์ ไม่งั้นเจอคุก ชาวเน็ตบอก ขามึงก็อยู่ในคุกไปข้างนึงแล้วเหมือนกันอีควาย ชื่อออนไลน์เหยียบล้านไม่มีผลไม่เป็นไร นักกฎหมายกระซิบ มึงๆ ม.236 ขอ 20,000 ชื่อเองมึง มึงปรินท์แนบบัตรประชาชน แล้วมึงไปแจ้ง ถ้ามึงแจ้ง กูจะแจ้ง อ๋อแจ้งสิ

- บิ๊กป้อม เล่นบทปางห้ามญาติ หยุดหญิงหน่อย ยังตั้งรัฐบาลไม่ได้จนกว่าจะหลัง 9 พ.ค.

- ป๊าเสรีชี้ พวกแม่งยังมีเวลากลับตัว เวอร์ชั่นสุภาพสุดในชีวิตแล้ว คนถือแฟ้มเดินผ่าน เปิดสวิตซ์เครื่องด่า 5 นาทีสุดท้าย นั่งๆกันนี่คือจะฟาดตู่ ถามมากอีห่า ถามแบบนี้ทั้งวันก็ไม่จบ

จบข่าวเที่ยงวันทันอากาศร้อน ถ้าร้อนกว่านี้ดิฉันจะเล่นฟ้าจรดทรายกลางถนนแล้วค่ะคุณกิตติคะ

เหยี่ยวเทย รายงาน
#เลือกตั้ง62 #สัตยาบันแลงคาสเตอร์
Summary of noon news on 27 March 2562

- gather the team of Knight Sailor. BRING FATHER SOM TO FOLLOW FATHER SERI PLUS NAME IS CHEMING KHWAN, nation for the nation Thai people's power. Set the table. Put the number 255 let's raise your mother. Sit in the prime minister confident. Big. You look at me. This is democracy. Look like this, hoi.

- I'm proud of Thai. I don't come to join together. I hope that she will wait for one day for you to turn around. I will wait until the Official announcement only. Getting annoying and take it to the max.

- 7 parties are ready to hit the kg. Count the result of 95 Puerto. Which world do you count? Why do you keep 5 more? Don't think that you don't think that you can see it. You will see us behind the building. Joy, you will see the origin.

- confused with the power of cuddle government. I have a little voice but I can sit in the prime minister too. I expect to play confident because 250 in the democratic bag. Do whatever you want. You want. I think it's a dictator.

- democracy, but without shadow, the blue party. Even if the name is Democrat cuddle Oct, but don't care. Let me slap each other first. Netizens point that the face is squats, just say it. Don't be the latest. Mark is playing small and bright. Stop Politics and slaves cats at home

- kg. Order me to delete the post or you will see jail. Netizens told me that your legs are in jail too. Buffalo. Online Name is no effect. It's okay. The law whispered you. Haha. Give me 20,000 names. You are printed. Id card and you tell me. If you inform me, I will inform you.

- Big Pom plays pang. No relatives to stop women. Still can't set up the government until after 9 Nov. July

- Father Seri points that they still have time to turn back. The most polite version of their life. The File Holder walked by and turned on the switch to scold for the last 5 minutes. Sit down. This is going to hit tu to ask a lot. Ask like this all day is not over

End of news at noon. If it's hotter than this, I will play sky to sai in the middle of the road, Khun Kitti.

The Hawk reported
#เลือกตั้ง62 #สัตยาบันแลงคาสเตอร์Translated

เผื่อใครพลาดไปเมื่อเช้าครับ :)

1
ไม่ค่อยชอบความรู้สึกแบบนี้สักเท่าไร ความเจ็บปวดที่ไม่จำเป็น การที่มีใครสักคนพาตัวเขาเข้ามาอยู่ในความทรงจำของเราแล้วเดินออกไป ทิ้งที่ว่างที่ไม่เคยมีเอาไว้โหวงๆ แบบนั้น แล้วต้องใช้เวลาอีกพักหนึ่งเพื่อถมทับช่องว่างนั้นให้กลับมาเป็นปกติ เหมือนไม่เคยมีความทรงจำส่วนนี้เกิดขึ้น ซึ่งที่จริงมันก็จะยังคงซุกตัวอยู่ใต้ดินที่กลบทับมันไว้นั่นเอง

2
เมื่อวานนี้หลังจากเปิดเจอภาพแมวน้อยสีขาวเทาตัวหนึ่งในเฟซบุ๊ก ผมกับชิงชิงรีบขับรถไปที่ฟาร์มแมว เสน่ห์ของมันทำให้เราหลงรักได้ภายในไม่กี่นาที ตั้งแต่เห็นรูปและเห็นตัวจริง เรานั่งเล่นกับมันเป็นชั่วโมง ผมคิดว่าจะอุ้มกลับบ้านแน่นอน ส่วนชิงชิงคิดว่ายังไม่อยากได้ ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ซับซ้อน คือชอบแต่ไม่อยากมีแมวเพิ่ม และคิดว่าการอุ้มกลับบ้านไปหมายถึงการใช้เวลาร่วมกันอีก 15 ปีของเราทั้งสองฝ่าย ลูกแมวกับพวกเรา

3
คำพูดของชิงชิงว่า "สองตัวกำลังดีแล้ว" ทำให้ผมฉุกคิด อธิบายเป็นเหตุผลยากอยู่เหมือนกัน แต่ต้มมัดกับเหนียวมูนนั้นดู "กำลังดี" สำหรับพวกเราจริงๆ ทว่าเรื่องพวกนี้ก็คิดได้หลายแบบ เจ้าตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าเป็นสีและลักษณะที่เราอยากได้มาเนิ่นนาน ถ้ามี-ก็ดูเหมือนจะครบถ้วนสมบูรณ์แบบ ผมคิดว่ามันน่ารักเสียจนเราอดคิดไม่ได้ว่าความรักที่เคยมีให้ต้มมัดกับเหนียวมูนจะต้องถูกแบ่งไปให้เจ้า "เปียกปูน" หรือเปล่า (ใช่, เราตั้งชื่อมันตั้งแต่สตาร์ทรถไปที่ฟาร์มแมวแล้ว)

4
ผมค่อนข้างชัดเจนว่าจะพาเปียกปูนกลับบ้านแน่นอน ชิงชิงลังเลใจค่อนไปทางไม่อยากได้ (แต่ก็อยากได้) หลังจากใช้เวลาเล่นกับลูกแมวเจ้าเสน่ห์เกือบสองชั่วโมง เราเดินผละมันมาด้วยข้อตกลงว่าจะใช้เวลาหนึ่งคืนในการตัดสินใจ บอกเจ้าของฟาร์มว่า "จะส่งข่าวมาพรุ่งนี้เช้านะครับ"

5
เวลาผ่านมาหนึ่งชั่วโมง เจ้าของไลน์มาบอกว่าจะมีอีกคนหนึ่งเข้าไปดูลูกแมวตัวเดียวกัน พวกเราสองคนใช้เวลาถกกันแบบกระชับว่าตกลงแล้วเราต้องการให้แมวตัวนี้มาอยู่ในชีวิตของเราหรือไม่ เข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆ ระหว่างที่ลังเล คนคนนั้นก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ลูกแมวในฝันของเรามากขึ้นเรื่อยๆ

6
สุดท้ายเราตัดสินใจว่าเราจะรับเจ้าเปียกปูนเข้ามาอยู่ในบ้าน จึงโทรหา และส่งข้อความไปว่า "สรุปว่ารับ" แต่เจ้าของส่งข่าวกลับมาว่าคงต้องให้คนที่กำลังเดินทางไปได้ดูลูกแมวก่อน เพราะเขากำลังจะไปถึงแล้ว

7
คนนี้มีโอกาสซื้อสูงมาก-นั่นเป็นสิ่งที่เจ้าของฟาร์มบอกกับเรา การซื้อแมวมีหลายเงื่อนไข เช่น รับใบเพ็ดดีกรีไหม ถ้าไม่รับราคาก็จะลดลง ราคาที่เราคุยไว้คือราคาในเงื่อนไขที่ต่ำที่สุด ผมแอบคิดว่า คนอื่นอาจรับลูกแมวไปในราคาที่สูงกว่านี้ และถ้าคิดแบบใจเขาใจเรา หากเขาขายได้ราคาดีกว่านี้ เขาก็คงอยากขายอีกคนหนึ่ง

8
เราทั้งคู่อ้อนวอนทางโทรศัพท์ แต่ไม่เป็นผล ผมพยายามแจกแจงวิธีคิดและตรรกะว่า เราไปก่อนและตัดสินใจก่อน แต่ก็เข้าใจว่าเราตัดสินใจช้าเกินไป และอีกคนก็กำลังเดินทางไปแล้ว เรื่องแบบนี้อยู่ที่จะมองมุมไหน ใช้ไม้บรรทัดใคร ซึ่งเหตุการณ์นี้ทำให้ผมมองเห็นความเป็นมนุษย์ของทุกฝ่าย เพราะทุกฝ่ายมีโอกาสคิดว่า "ฉันทำถูกต้อง" ด้วยกันทั้งสิ้น

9
วางโทรศัพท์ ผมรู้ตั้งแต่วินาทีนั้นว่าเปียกปูนคงมีทางของชีวิตไปอีกทางแล้ว ทางที่ไม่มีพวกเราอยู่ในนั้น แต่ก็แอบหวังลึกๆ ว่าอาจมีปาฏิหาริย์ ทั้งที่บอกกับชิงชิงว่า "เราไม่เห็นเหตุผลว่าคนนั้นจะไม่เอากลับบ้านเลย"

10
เรื่องเงียบหายไปหลายชั่วโมง กลับบ้านมาชิงชิงเช็ดตาให้ลูกๆ ทั้งสองตัว พวกเราอุ้มขึ้นมาเล่นด้วยบนเตียง แปลกดีที่มีความรู้สึกทั้งรักและทั้งเศร้า เหมือนเรานอกใจลูกๆ ไปดูแมวตัวใหม่ ขณะเดียวกันก็เสียดายที่จะได้เพื่อนใหม่มาให้ลูกๆ สองตัวก็พอ หรือสามตัวก็สนุกดี สับสน ซับซ้อน ไม่รู้อะไรเกิดขึ้นในใจบ้าง

11
ผมหลับสนิท ตื่นมากลางดึกพบว่าคนข้างๆ นอนไม่หลับ กระทั่งเช้าจึงได้อ่านข้อความในไลน์จากเจ้าของฟาร์มว่าเขาขายลูกแมวให้กับคนที่ไปดูทีหลังเราไปแล้วเรียบร้อย เจ้าแมวน้อยน่ารักตัวนั้นไม่ได้ชื่อเปียกปูนอีกต่อไป

12
ผมแค่คิดว่า เราไม่น่าไปดูลูกแมวเลย ไม่น่าไปนั่งเล่นกับมันเลย "อีกไม่กี่วันก็ลืม" ผมบอกชิงชิง ทั้งที่รู้ว่ามันก็คงเป็นเรื่องหนึ่งที่จะจำได้เสมอๆ ชิงชิงเล่าให้ฟังว่าเมื่อคืนนอนไม่หลับ แล้วลงไปนอนกอดลูกๆ กลางดึก แต่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร

13
ผมอุ้มเหนียวมูนขึ้นไปนอนเล่นด้วยกันบนเตียง ลงมาข้างล่างเช้านี้ ต้มมัดขึ้นมาเดินป้วนเปี้ยนหน้าคอมพ์เหมือนเคย หน้าตาลุงๆ ของมันทำให้ผมยิ้มออกมาพร้อมความเศร้าที่ฟุ้งอวลอยู่ในใจ

14
ผมบอกชิงชิงว่า ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมีเหตุปัจจัยทั้งนั้น ที่เราไม่ได้เปียกปูนมาก็เพราะว่าเราลังเลเอง และที่เราลังเลก็อาจเป็นเพราะว่าชิงชิงไม่ได้อยากได้แมวตัวที่สาม หากไม่ลังเลเรื่องยากๆ แบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น และการที่ลังเลก็อาจเป็นคำตอบก็ได้ว่า ณ ตอนนี้เราควรมีแค่ต้มมัดกับเหนียวมูน

15
ผมทำใจได้เร็วขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ความเสียดายมาพร้อมความเสียใจ แค่คิดว่าไม่น่าวิ่งไปให้แมวน้อยคว้านบางส่วนของหัวใจออกไปจากร่างเลยจริงๆ หากเย็นเมื่อวานนี้พวกเราอยู่บ้านกัน วันนี้คงไม่ต้องรู้สึกว่ามีอะไรหายไป ทั้งที่สิ่งนั้นยังไม่มีอยู่ในชีวิตเราด้วยซ้ำ

16
จินตนาการในอนาคตก่อร่างขึ้นในใจเราอย่างรวดเร็ว เมื่อพบสัมพันธ์ใหม่ มันงอกงามเติบโตไปไกลกว่าความจริงตรงหน้ามากมายมหาศาล และเมื่อมันสิ้นสุดลงหรือหายวับไปกับตา จินตนาการสวยงามเหล่านั้นก็ถูกควักคว้านหายไปจนทำให้ใจว่างโหวง เจ็บทั้งที่ไม่ควรเจ็บ

17
จึงเป็นเรื่องประหลาด, บ้านของเราเหมือนเดิมทุกอย่าง แมวที่รักสองตัวยังเดินป้วนเปี้ยนอยู่ในบ้าน แต่กลับเหมือนมีบางอย่างแหว่งหาย ใช้เวลาอีกสักพักแผลจึงสมาน ช่องว่างจึงถูกเติมเต็ม

18
ผมลบรูปลูกแมวตัวนั้นออกจากโทรศัพท์ทีละรูป เหมือนพิธีกรรมเพื่อลบความทรงจำ เราทำได้เพียงเท่านั้นเพื่อให้ตัวเองสบายใจ แต่โชคร้ายที่ความทรงจำไม่มีปุ่ม delete

19
จึงไม่มีรูปลูกแมวน้อยตัวนั้นในสเตตัสนี้ เพราะผมไม่อยากจดจำ แต่ภาพของมันยังแจ่มชัด

20
บางเหตุการณ์เกิดขึ้นเพียงเพื่อให้เราเข้าใจตัวเองมากขึ้น หลังจากคิดทบทวนอะไรต่อมิอะไรหลายรอบ ผมเข้าใจตัวเองว่าผมมิได้ไม่รักต้มมัดกับเหนียวมูน แค่อยากมีแมวหน้าบากสีเทาขาวสักตัว ซึ่งเป็นแมวในฝันของผมกับชิงชิงมาตลอด ส่วนชิงชิงอาจเข้าใจว่าการยืนอยู่ตรงกลางระหว่างความรู้สึกตัวเองที่ไม่ต้องการแมวเพิ่มกับความรู้สึกของคนรักที่อยากมีแมวอีกตัวหนึ่งนั้น เป็นเรื่องที่ตัดสินใจได้ไม่ง่ายเลย

21
นับตั้งแต่ขับรถไปที่ฟาร์ม กระทั่งวางโทรศัพท์อย่างหมดหวังจากเจ้าของฟาร์ม ผมไม่เคยมีแม้วินาทีเลยที่เปลี่ยนใจว่าจะไม่รับเจ้าเปียกปูนกลับบ้าน แต่ชิงชิงบอกว่าเวลามันกระชั้นเกินกว่าจะตัดสินใจได้อย่างชัดเจน

22
เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นมีมิติของความรักมากมายอยู่ในนั้น ตื่นเต้นกับรักใหม่ จินตนาการสวยงามถึงความสัมพันธ์ครั้งใหม่ ความกระอักกระอ่วนกับความสัมพันธ์เก่าที่เรามีอยู่ และอื่นๆ อีกมากมาย แต่ที่ผมเห็นชัดเจนคือ ความรักคือการตัดสินใจร่วมกันของเราสองคน แม้เสียดายและเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่มีส่วนหนึ่งของเหตุการณ์นี้ที่เป็นเรื่องสวยงาม นั่นคือ ความเห็นอกเห็นใจกัน และพยายามสลับรองเท้ากันใส่ของพวกเราสองคน-ผมกับชิงชิง กระบวนการทั้งหมดอาจใช้เวลานาน ไม่ฉับไวเพียงพอ ทำให้เราพลาดลูกแมวในฝัน แต่อย่างน้อยก็ไม่มีใครตัดสินใจไปโดยไม่นึกถึงความคิดจิตใจของอีกฝ่าย

23
เมื่อสับสนก็สับสนด้วยกัน รักคือสองหัวใจ และมันอาจไม่ลงตัวในบางหน แต่มันจะมีทางออกในที่สุด

24
"เสียใจหรือเปล่า" ชิงชิงถามผม ผมตอบว่า "ก็เสียใจอยู่แล้ว แต่ไม่เป็นไร ก็ move on" อันที่จริงในใจผมก็แปลกใจว่ามันมีสองความรู้สึกระคนกัน อีกใจหนึ่งก็ไม่เจ็บปวดมากนัก อาจเพราะมีคนคนหนึ่งถามผมว่า "เสียใจหรือเปล่า" นี่เองแหละ

25
ผมกำลังนั่งเขียนสเตตัสนี้โดยมีต้มมัดนอนอยู่ข้างหลัง เหนียวมูนก็หลบไปนอนในที่ประจำของมัน แมวผูกพันกับเราไหม ผมไม่แน่ใจ มันผูกพันกับเราบางเวลา แต่ใจคนเรานี่แหละที่ผูกกับอะไรได้ง่ายดายเหลือเกินและแกะออกยากเย็น

26
ภาพเจ้าเปียกปูนก็ยังไม่หายไปจากความคิด อ้อ แมวตัวนี้ไม่ได้ชื่อเปียกปูนแล้วสินะ ชะตากรรมเป็นเรื่องแปลก เปลี่ยนนิดเดียวก็เปลี่ยนชีวิต ชีวิตเจ้าแมวน้อยตัวนั้นก็เปลี่ยนทิศทางไปภายในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง

27
ส่วนชีวิตของพวกเราอาจไม่ถึงขั้นเปลี่ยนทิศ แต่ก็ได้เรียนรู้อะไรไม่น้อยจากความเสียใจและเสียดายในครั้งนี้

28
ผมไม่ค่อยชอบความเจ็บปวดที่ไม่จำเป็น ซึ่งก็คงไม่มีใครชอบ แต่เรามักจะหลีกเลี่ยงมันไม่ได้ ถ้าไม่เจอก็ไม่ต้องเจ็บ แต่เรามักจะต้องเจอก่อนจึงจะคิดแบบนั้นได้ นี่แหละหนาชีวิต

29
สิ่งที่ดีที่สุดคือเรามีความรักอยู่รอบตัวเรา ชิงชิง ต้มมัด เหนียวมูน อย่างน้อยที่สุดก็เป็นรักที่เรายินดีมอบให้ รักที่เกิดจากความผูกพัน

30
ชิงชิงบอกผมว่า เราไม่ต้องครอบครองทุกสิ่งที่เราชอบก็ได้ ผมว่าคนเรามีคำปลอบใจให้ตัวเองได้หลายร้อยหลายพันวิธี แต่เราหลอกตัวเองไม่ได้หรอกว่าเราเสียดาย เสียใจ เมื่อไม่ได้อยู่กับสิ่งที่เราอยากใช้เวลาด้วย ก็แค่ไม่หลอกตัวเอง เดินหน้าต่อไปโดยไม่ต้องมีสิ่งที่เราชอบสิ่งนั้น เพื่อพบ "ความสมบูรณ์" หรือ "ความสวยงาม" ของชีวิตในแบบอื่นซึ่งรอเราอยู่ในวันพรุ่งนี้

31
ลูกแมวบางตัว คนบางคนอาจผ่านเข้ามาในชีวิตเราเพื่อบอกความลับข้อนี้ของชีวิตให้เราฟัง "ไม่ต้องมีฉัน ชีวิตเธอก็สวยงามได้อีกแบบหนึ่ง"

32
ผมหันมองต้มมัด เหนียวมูน และช่องว่างของเปียกปูนที่ไม่มีใครเห็น เราทำได้แค่เพียงใช้ชีวิตอยู่กับความเสียดายสักพัก ไม่นานนักคงจางหาย เป็นแค่อีกหนึ่งเรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป

33
มีแค่บางคนเท่านั้นที่ผ่านเข้ามาแล้วอยู่กับเราไปตลอด และคนคนนั้นนั่นเองที่จะทำให้เรารับมือกับเรื่องราวที่ผ่านมาแล้วผ่านไปได้โดยไม่บอบช้ำเกินไปนัก

34
ความเสียใจมักทำให้เราเห็นความรักชัดขึ้น

35
ต้มมัดกระโดดขึ้นมาบนคีย์บอร์ดอีกแล้ว
1
I don't like feeling like this. The pain that someone brings him into our memories and leave a space that I never had. It takes a while to fill the gap. Back to normal as if there was never a memory. This part is actually going to be tucked in the underground.

2
Yesterday, after opening a grey white cat on Facebook, I drove to the cat farm. It made us in love it in a few minutes since I saw the real one. We sat with it for hours. I think I will carry you home. I don't want it. I don't want it. It's a complicated feeling. But I don't want to have more cats and think that carrying it home means spending 15 more years together. Both of our kittens with us.

3
The words of Ching " two of them are good " makes me think about the reason too. But it's a sticky moon looks " good " for us. But these things can think of many types in front of them are in front of color. And the way we want to come for a long time. If we have - it seems to be perfect. I think it's so cute that we can't help but think that the love that I used to boil with sticky moon will be shared to "wet" ( Yes, we named it since the car started to the cat farm)

4
I'm pretty clear that I'm going to take you home for sure. I don't want it (but I want it). After spending almost two hours of time playing with a charming kitten, we walk with a deal that it will take a night in Decision to tell the farm owner, " I will send news tomorrow morning

5
An hour ago, the owner said another one went to see the same kitten. Both of us spent the time debating whether we wanted this cat to be in our lives or not. Keep walking while hesitating. That person is slowly moving closer to our dream kitten.

6
Finally, we decided that we would take a wet plaster in the house, so I called and texted "so I received" but the owner sent me the news that he would have to let the person who was traveling to see the kitten first because he was about to get there. So I am.

7
This person has a high chance to buy - that's what the farm owner says to us. There are many conditions such as getting a degree card. If you don't accept the price will be reduced. The price we talk about is the lowest price in the lowest conditions. I secretly. I think that other people have cuddle kittens at a higher price. And if you think like my heart. If they sell better price, they would want to sell another one.

8
We both beg on the phone, but no result. I tried to explain how to think and logic that we went first and decided first. But I understand that we decided too late and the other one is on the way. This kind of thing to look at. Who do you use. This event makes me see the humanity of everyone because everyone has a chance to think that "I do right" together.

9
Put down the phone. I knew that moment I was wet. There would be another way of life. The way without us in it, but I secretly hope that there may be a miracle when I said, " we don't see the reason that person won't take it home

10
Quiet story for many hours. Come home to win the eyes for both of our kids. We carry them in bed. It's strange that I feel love and sad like we cheated on our kids to see new cats. Meanwhile, it's a pity to get new friends for two kids. The body is enough or three of them are fun. Confused, complicated. I don't know what happens in

11
I slept tight. Woke up in the middle of the night and found that the person next to me couldn't sleep until morning, so I read a message in line from the farm owner that he sold the kitten to the person who went to see it later. That cute kitten is no

12
I just thought we shouldn't have seen kittens. I shouldn't have gone to sit with him. "I forgot" I told you that it would be one thing to remember. I told you that I couldn't sleep last night and went down to sleep and hug my kids. Late night but don't understand what that feeling is

13
I carry sticky moon up to sleep in bed this morning. Boiled up and walk around the computer as usual. His uncle's face makes me smile with the sadness that is in my heart.

14
I told you that everything that happens, there are factors that we didn't get wet because we hesitated. And the reason we hesitated, it may be because I didn't want a third cat. If it doesn't hesitate. This kind of difficult things wouldn't happen and hesitation. It may be the answer that we should only have boiled and sticky moon.

15
I can get over it faster than before. Pity comes with regret. Just thought I shouldn't have run for the little cat to grab some of the heart out of the body. If yesterday evening, we were home today, we wouldn't have to feel anything missing even if that. Not even in our lives yet.

16
Future imagination quickly build up in our hearts. When we find a new relationship, it grows beyond the truth in front of us. And when it ends or disappears cuddle baht with the eyes, those beautiful imagination is gone. It makes my heart free. Hurt. Even if it shouldn't hurt

17
So it's weird, our house is the same. Two beloved cats still walk around in the house, but it seems like something is gone. It takes a while, so the wound is filled.

18
I deleted that kitten from my phone one by one to delete memories. We can only make myself feel comfortable but unfortunately, there is no delete button.

19
So I don't have a picture to grow that little cat in this cuddle status because I don't want to remember, but the picture of it is clear.

20
Some events happen just to understand ourselves more. After thinking about many times. I understand myself that I don't love with sticky moon. I just want to have a cat in front of my dream cat with Ching. I have always won. I may understand that standing in the middle of your feelings that I don't want to add more cats and the feeling of having another cat is not easy to decide.

21
Since I drove to the farm until I put down my phone from the farm owner, I never had a second I changed my mind that I wouldn't take the cement home, but Ching said that time was too much to make a clear decision.

22
All the stories that happen, there are many dimensions of love in it. Excited with new love, beautiful imagination, new relationships, disconcerning with old relationships we have and more. But what I see clearly is love is a decision. Together we are sorry and sad about this event. There is a beautiful thing. That is compassion and trying to swap shoes on both of us - me and I may not take long enough to miss Lou. Dream cat, but at least nobody decides without thinking about the mind of the other.

23
When confusing, we are confused. Love is two hearts and it may not fit sometimes, but there will be a solution eventually.

24
"Are you sad Ching asked me," I'm sad, but it's okay, move on In fact, I'm surprised that there are two feelings. The other heart is not too painful. Maybe because someone asked me " Are you sad

25
I'm writing these cuddle status with a boil in the back. Sticky moon. I go away to sleep in its regular place. Is the cat bonded with me? I'm not sure. It's connected to us some time, but our heart is easy to tie to anything. So much and it's hard to unpack.

26
The picture of the cement hasn't disappeared from the idea. Oh, this cat is not the name is wet anymore. Fate is strange. It has changed a little bit and changed his life. The little cat's life has changed the direction in less than two hours.

27
As for our lives may not change direction, but we have learned less from regret and regret this time.

28
I don't like unnecessary pain that no one likes, but we often avoid it. If we don't have to hurt, but we often have to find it before we can think so that. This is thick

29
The best thing is that we have love around us. At least it's the love that we are happy to give to love caused by the bond.

30
Ching Ching told me that we don't have to possess everything we like. I think we have hundreds of consolation for themselves. But we can't fool ourselves that I'm sad when we don't live with what we want to spend time with. Just. Don't fool yourself. Move on without what we like. To find " fullness " or " beauty " of life in other ways that awaits us tomorrow.

31
Some kittens may come through our lives to tell us this secret of life. "no need me. Your life can be beautiful"

32
I look at the sticky moon and the gap that no one can see. Just live with a pity for a while. It won't be a while. It's just another story.

33
Only some people come through and stay with us all the time and that person who will make us deal with the past story without being too traumatized.

34
Regret always makes us see love clearer.

35
Boiled, tied up on keyboard again.Translated

My sister, Michelle-Ann Iking's 3% chance of conceiving naturally was a success! Here's her story:

(My apologies as I've been overwhelmed with personal matters. I've only managed to get to my desk. So finally got around posting this).

This is the story behind my sister's pregnancy struggle and how she shared her journey over her Facebook page.

Because some may have not caught her LIVE session chat with me (https://www.facebook.com/daphneiking/videos/687743128744960/) , or read her lengthy post (as it's a private page);
she's allowed me to copy and paste it over my wall, in case you need to know more about her thought process on how AND why she focused on the 3% success probability. Read on.

-------------------------------------------

Posted 10th May 2020.
FB Credit: Michelle-Ann Iking

A week ago today I celebrated becoming a mother to our second, long awaited child.

Please forgive this mother's LONG (self-indulgent) post, journalling what this significant milestone has meant for her personally, for her own fallible memory's sake as well as maybe to share one day with her son.

If all you were wondering was whether I had delivered and if mum and bub are OK, please be assured the whole KkLM family are thriving tremendously, and continue scrolling right along your Newsfeed 😁.

OUR 3% MIRACLE

All babies are miracles... and none more so than our precious Kiaen Aaryan (pronounced KEY-n AR-yen), whose name derives from Sanskrit origins meaning:

Grace of God
Spiritual
Kind
Benevolent

...words espousing the gratitude Kishore and I feel for Kiaen's arrival as our "3% miracle".

He was conceived, naturally, after 3 years of Kishore and I hoping, praying and 'endeavoring'... and only couples for whom the objective switches from pure recreation to (elusive) procreation will understand how this is less fun than it sounds ...

3 years during which time we had consensus from 3 different doctors that we, particularly I (with my advancing age etc etc) had only a 3% chance of natural conception and that our best hope for a sibling for our firstborn, Lara Anoushka, was via IVF.

Lara herself was an 'intervention baby', being one of the 20% of babies successfully conceived through the less intrusive IUI process, after a year and a half of trying naturally and already being told then my age was a debilitating factor.

We had tried another round of IUI for her sibling in 2017 when Lara was a year old. And that time we fell into the ranks of the 80% of would-be parents for whom it would be an exercise in futility... who would go home, comfort each other as best they could, while individually masking their own personal disappointment... hoping for the best, 'the next time around'...

So the improbability ratio of 97% against natural conception of our second baby, as concurred by the combined opinion of 3 medical professionals, was a very real, very daunting figure for us to have to mentally deal with.

Deep, DEEP, down in my heart however, though I had many a day of doubt... I kept a core kernel of faith that somehow, I would again experience the privilege of pregnancy, and again, have a chance at childbirth.

And so, the optimist in me would tell myself, "Well, there have to be people who fall in the 3% bucket... why shouldn't WE be part of the 3%?"

Those who know me well, understand my belief in the Law of Attraction, the philosophy of focusing your mind only on what you want to attract, not on what you don't want, and so even as Kishore and I prepared to go into significant personal debt to attempt IVF in the 2nd half of 2019, I marshalled a last ditch effort to hone in on that 3% chance of natural conception... through research coming across fertility supplements that I ordered from the US and sent to a friend in Singapore to redirect to me because the supplier would not deliver to Malaysia.

I made us as a couple take the supplements in the 3 month 'priming period' in the lead up to the IVF procedure - preconditioning our bodies for optimum results, if you will.

At the same time, I had invested in a sophisticated fertility monitor, with probes and digital sensors for daily tracking of saliva and other unmentionable fluid samples, designed to pinpoint with chemical accuracy my state of fertility on any given day.

(UPDATE: For those interested - I obtained the supplements and Ovacue Fertility Monitor from https://www.fairhavenhealth.com/. Though I had my supplies delivered to a friend in Singapore, and redirected to me here since the US site does not deliver to Malaysia, there are local distributors for these products, you will just have to research the trustworthiness of the vendors yourself...)

I had set an intention - in the 3 months of pre-IVF priming, I would consume what seemed like a pharmacy's worth of supplements, and track fertility religiously... in hopes that somehow, within the 3 month priming period, we would conceive naturally and potentially save ourselves a down payment on a new property... and this was just a projection on financial costs of IVF, not even considering the physical, emotional and mental toll it involves, with no guarantee of a baby at the end of it all...

It was a continuation of an intention embedded even with my first pregnancy, where all the big ticket baby items were consciously purchased for use by a future sibling, in gender neutral colours, in hopes that sibling would be a brother "for a balanced pair", though of course any healthy child would be a welcome blessing.

It was a very conscious determination to always skew my thoughts in service of what the end objective was. For example, when 3+year old Lara would innocently express impatience at not yet having a sibling, at one point suggesting that since we were "taking too long to give her a baby brother/sister", perhaps we should just "go buy a baby from a shop", instead of getting defensive or berating the baby that she herself was, we enlisted Lara's help to pray for her sibling... so in any place of worship, or sacred ground of any kind that we passed thereon, Lara would stop, close her eyes, bow her small head and place her tiny hands together in prayer, reciting earnestly, "Please God, please give me a baby brother or baby sister."

After months and months of watching Lara do this, in the constancy of her childlike chant, Kishore started feeling the pressure of possibly disappointing Lara if her prayer was not answered. Whereas for me, Lara's recitation of her simple wish became like a strengthening mantra, our collective intention imbued with greater power with each repetition, and the goal of a sibling kept very much in the forefront of our minds (hence our calling Lara our 'project manager' in this endeavour).

And somehow in the 2nd month of that 3 month period, a positive + sign appeared on one of the home pregnancy tests I had grown accustomed to taking - my version of the lottery tickets others keep buying in hopes of hitting the jackpot, with all the cyclical anticipation and more often than not, disappointment, that entails...

This time however I was not disappointed.

With God's Grace, (hence 'Kiaen', a variation of 'Kiaan' which means 'Grace of God'), my focus on our joining the ranks of the 3% had materialised.

It seems poetic then, that Kiaen chose to make his appearance on the 3rd May, ironically the same date that his paternal great-grandfather departed this world for the next... such that in the combined words of Kishore and his father Kai Vello Suppiah,

"The 1st generation Suppiah left on 3rd May and the 4th generation Suppiah arrived on 3rd May after 41yrs...
One leaves, another comes, the legacy lives on..."

***

KIAEN AARYAN SUPPIAH'S BIRTH STORY

On Sunday 3rd May, I was 40 weeks and 5 days pregnant.

The baby was, in my mind, very UN-fashionably late past his due date of 29th April, so as much as I had willed and 'manifested' the privilege of pregnancy, to say I was keen to be done with it all was an understatement.

In the weeks leading to up to my full term, I had experienced increasingly intense Braxton-Hicks 'practice contractions' - annoying for me for the discomfort involved, stressful for Kishore who was on tenterhooks with the false alarms, on constant alert for when we would actually need to leave home for the hospital.

Having become a Hypnobirthing student and advocate from my first pregnancy with Lara, and thus being equipped with
(1) a lack of fear about childbirth in general and
(2) a basic understanding of how all the sensations I would experience fit into the big picture of my body bringing our baby closer to us,
I was less stressed - content to wait for the baby to be "fully cooked" and come out whenever he was ready... though I wouldn't have minded at all if the cooking time ended sooner, rather than later.

With Lara, I had been somewhat 'forced' into an induced labour, even though she was not yet due, and that had resulted in a 5 DAY LABOUR, a Birth Story for another post, so I was not inclined to chemically induce labour, even though I was assured that for second time mothers, it would be 'much faster and easier'...

That morning, I had a hunch *maybe* that day was the day, because in contrast to previous weeks' sensations of tightening, pressure and even spasms that were concentrated in the front of my abdomen and occasionally shot through my sides and legs, I felt period - like cramping in my lower back which I had not felt before throughout the pregnancy.

It was about 8am in the morning then, and my 'surges' were still relatively mild ('surges' being Hypnobirthing - speak for 'contractions', designed to frame them with the more positive connotations needed to counteract common language in which childbirth is presented as something that is unequivocally painful and traumatic, instead of the miraculous, powerful and natural phenomenon it actually is).

I recall (masochistically?) entertaining the thought of opting NOT to have an epidural JUST TO SEE WHAT IT WOULD BE LIKE...

I figured this would be the last time I would be pregnant and so it would be my 'last chance' to experience 'drug free labour' which, apart from the health benefits for baby and mother, might be *interesting* in a way that people who are curious about what getting a tattoo and skydiving and bungee jumping are like, might find these *interesting*...even knowing there will be pain and risk involved...

Since I have tried tattoos and skydiving (unfortunately not being able to squeeze in bungee-jumping while my life was purely my own to risk at no dependents' possible detriment) a similar curiousity about a no-epidural labour was on my mind...

In the absence of other signs of the onset of labour (like 'bloody show' or my waters breaking), I wanted to wait until the surges were coming every few minutes before we actually left the house for the hospital, not wanting to be one of those couples who rushed in too early and had interminable waits for the next stage in unfamiliar, clinical surroundings and/or were made to go home in an anti-climatic manner.

I was even calm enough through my surges to have the presence of mind to wash and blowdry my hair, knowing if I did deliver soon I would not be allowed this luxury for a while.

Around 9am I asked Kishore to prep for Lara and himself to be dressed and breakfasted so we could head to hospital soon, while I sent messages to family members on both sides informing them 'today might be the day.'

My mother, who had briefly served as a midwife before going back into general nursing and then becoming a nursing tutor, prophetically stated that if what I was experiencing was true labour, "the baby would be out by noon".

The pace in which my surges grew closer together was surprisingly quicker than I expected; and while I asked Lara to "Hurry up with breakfast" with only a tad more urgency than we normally tell her to do, little Missy being prone to dilly-dallying at meals, I probably freaked Kishore out when about 930am onwards, I had to instinctively get on my hands and knees a couple of times, eyes closed, trying to practice the Hypnobirthing breathing techniques I had revised to help along the process of my body birthing our child into the world.

I recall him saying a bit frantically as I knelt at our front door, doubled over as he waited for Lara to complete something or other, "Lara hurry up! Can't you see Mama is in so much pain and you are taking your own sweet time??!!"

SIDETRACK: Just the night before, Lara and I had watched a TV show in which a woman gave birth with the usual histrionics accompanying pop culture depictions of labour.

Lara watched the scene, transfixed.

I told her, simply and matter-of-factly, "That's what Mama has to do to get baby brother out Lara, and that's what I had to do for you also."

In most of interactions with my daughter, I have sought to equip her to face life's situations with calmness, truthful common sense, and ideally a minimum of drama.

Those who know the dramatic diva that Lara can be will know that this is a work-in-progress, but her response to me that night showed me some of my 'teachings' were sinking in:

She looked at me unfazed, "But Mama," she said. "You won't cry and scream like that lady, right? You will be BRAVE and stay calm, right?"
#nopressure.

So as we prepped to leave for the hospital I did indeed attempt to be that role model of calm for her, asking her only for her help in keeping very quiet,
"Because Mama needs to focus on bringing baby brother out and she needs quiet to concentrate...".

As we left the house at 10.11am, I texted Kishore's sister Geetha to please prep to pick up Lara from the hospital, and was grateful Kishore had the foresight to ask our gynae to prepare a letter for Geetha to show any police roadblocks between my in-laws' home in Subang Jaya and the hospital in Bangsar, this all happening under the Movement Control Order (MCO).

To Lara's credit, in the journey over to the hospital, she - probably sensing the gravity of the situation, sat very quietly in her seat at the back, and the silence was punctuated only by my occasional deep intakes of breath and some variation of my Ohmmm-like moans when the sensations were at their height.

By the time we got to Pantai Hospital at around 10.30am, my surges were strong enough I requested a wheelchair to assist me in getting to the labour ward, as I did not trust my own legs to support me... and Kishore would have to wait until Geetha had arrived to take Lara back to my in-laws' house before he himself could go up.

I slumped in the wheelchair and was wheeled up to the labour room with my eyes closed the whole time, trying to handle my surges.

I didn't even look up to see the attendant who pushed me... but did make the effort to thank him sincerely when he handed me over, with what seemed like a palpable sense of relief on his part, to the labour ward nurses.

The nurse attending me at Pantai was calm, steady and efficient. I answered some questions and changed into my labour gown while waiting for Kishore to come up, all the while managing the increasingly intense surges with my rusty Hypnobirthing breathing techniques.

By the time Kishore joined me at around 11am (I know these timings based on the timestamps of the 'WhatsApp live feed' of messages Kishore sent to his family), I was asking the nurse on duty, "How soon can I get an epidural??" thinking what crazy woman thought she could do this without drugs???!!!

The nurse checked my cervix dilation, I saw her bloodied glove indicating my mucous plug had dislodged, and she told me, "Well you are already at 7cm (which, for the uninitiated, is 70% of the way to the 10cm dilation needed for birthing), you are really doing well, if you made it this far without any drugs, if can you try and manage without it... I suspect within 2 hours or less you will deliver your baby and since it will take about that time for the anaesthesiologist to be called, epidural to be administered and kick in... it might all be for nothing... but of course the decision is completely up to you... "

So there I was, super torn, should I risk the sensations becoming worse... or risk the epidural becoming a waste?? And of course I was trying to decide this as my labour surges were coming at me stronger and stronger...

I was in such a dilemma...because as a 'recovering approval junkie' there was also a silly element of approval-seeking involved, ("The nurse thinks I can do this without drugs... maybe I CAN do this without drugs... Yay me!") mixed with that element of curiosity I mentioned earlier ("What if I actually CAN do this without drugs... plenty of other women have done it all over the world since time immemorial.. no big deal, how bad can it be...??") so then I thought I would use the financial aspect to be the 'tiebreaker' in my decision making...

I asked the nurse how much an epidural would cost and when she replied "Around MYR1.5k", I still remember Kishore's incredulous face as I asked the question, i.e."Seriously babe, you are gonna think about money right now? If you need the epidural TAKE IT, don't worry about the money!!!"... and while we are not rich by any stretch of the imagination, thankfully RM1.5k is not a quantum that made me swing towards a decision to "better save the money"...

So in the end, I guess my curiosity won out, and I turned down the epidural "just to see what it would be like and if I had it in me" (in addition of course to avoiding the side effects of any drugs introduced into my and the baby's body).

My labour occuring in the time of coronavirus, it was protocol for me to have a COVID19 test done, so the medical staff could apply the necessary precautions. I had heard from a friend Sharon Ruba that the test procedure was uncomfortable, so when the nurse came with the test kit as I was starting another surge, I asked, "Please can I just finish this surge before I do the test?" as I really didn't think I could multitask tackling multiple uncomfortable sensations in one go.

The COVID19 test involved what felt like a looong, skinny cotton bud being inserted into one nostril... I definitely felt more than a tickle as it went in and up, being told to take deep breaths by the nurse. Then she asked me to "Try to swallow" and I felt it go into my nasal cavities where I didn't think anything could go any further, but was proven wrong when she asked me to swallow again and the swab was probed even deeper. Then she warned me there would be some slight discomfort as she prepared to collect a sample... but at that point all I could think about was:

(i) I really don't have much of a choice
(ii) please let this be over before my next surge kicks in
(iii) if all the people breaking the MCO rules knew what it feels like to do this test maybe they won't put themselves at risk of the need to perform one...

In full disclosure as I was transferred into the actual delivery room at some point after 11am, another nurse offered me 'laughing gas' to ostensibly take some of the edge off... I took the self-operated breathing nozzle passed to me but don't recall it making any difference to my sensations..so didn't use it much as it seemed pretty pointless.

I recall some measure of relief when I heard my gynae Dr. Paul entering the room, greeting Kishore and me, and telling us it was going well and it wouldn't be long now and he would see us again shortly.

From my previous labour with Lara I knew the midwives pretty much take you 90% of the way through the labour and when the Dr is called in you are really at the home stretch, so was very relieved to hear his voice though knowing he would leave and come back later meant it wasn't quite over yet.

I do remember realising when I had crossed the Thinning and Opening Phase of labour to the Birthing Phase, by the change in sensations... it is still amazing to me that as the Hypnobirthing book mentioned, having this knowledge I was instinctively able to switch breathing techniques for the next stage of labour .

Was my opting against epidural the right choice for me?

Overall? Yes.

Don't get me wrong.

I *almost* regretted the decision several times during active labour... especially when I felt my body being taken over by an overwhelming compulsion to push that did not seem conscious and was accompanied by involuntary gutteral moans where I literally just thought to myself, "I surrender, God do with me what you will..." (super dramatic I know but VERY real at the time...).

I think I experienced 3-4 such natural explusive reflexes (?), rhythmically pushing the baby down the birth path, one of which was accompanied by what felt like a swoosh of water coming out of a hose with a diameter the size of a golf ball... this was when I realised my water had finally broken...

The nurses kept instructing me to do different things, to keep breathing, to move to my side, then to move to the middle, to raise my feet... and when I didn't comply, Kishore (who was with me throughout both my labours) tried to help them by repeating the instructions prefaced with "Sayang..." but I basically ignored all the intructions because I felt I had no capacity to direct any part of my body to do anything and someone else would have to physically manoeuvre that body part themselves.

When I heard Dr. Paul's voice again and the flurry of commotion surrounding his presence, I knew the time was close... and when I heard the nurse say to Kishore, "Sir, these are your gloves, for when you cut the baby's cord", it was music to my ears...

I'm very, VERY grateful Kiaen slid out after maybe the 4th of those involuntary pushes... the wave of RELIEF when he came out so quickly... it still boggles my mind that my mother was essentially right and as his birth time was 12.02pm, it was *only* about 1.5 hours between our arrival at the hospital and his arrival into the world.

Kiaen was placed on my chest for skin to skin bonding and remained there for a considerable time.

For our short stay in the hospital he would be with us in my maternity ward number C327... another trivially serendipitous sign for me because he was born on the 3rd (May) and our wedding anniversary is 27th (July).

I was discharged the following day 4th May at about 5.30pm, after I got an all clear on COVID19 and a paediatric surgeon did a small procedure on Kiaen to address a tongue-tie that would affect his breastfeeding latch... making the entire duration of our stay about 31 hours.

I have taken the time and effort to record all this down so that whenever life's challenges threaten to get me down I can remind myself, "Ignore the 97% failure probability, focus on the 3% success probability".

Also that the human condition is miraculous and it is such a privilege to experience it.

To our son Kiaen Aaryan, thank you for coming into our lives and choosing us as your parents.

Even though Papa and I are both zombies trying to settle into a night time feeding routine with you, I look forward to spending not only all future Mother's Days, but every day, with you and your Akka...

And last but not least, to my husband Kishore...without whom none of this would be possible - we did it sayang, I love you ❤️

Photo credit: Stayhome session with Samantha Yong Photography (http://samanthayong.com/)

【English subtitles】
Hello everyone, I’m Hina from Now United.
This is my first Youtube video, so I would like to introduce myself and answer to the questions that people asked on my Instagram story.
*✌️* (What do I do when I introduce myself….?)
My name is Hina Yoshihara, 17 years old, Blood type 0, my birthday is October 12th.
I like strawberry, grape, and meat. I do not like tomato…
So, I should go ahead and answer the questions.
1st question is: “Please explain what Now United is!”
Now United is a pop group produced by Simon Fuller with singers and dancers from 14 different countries: Japan, South Korea, China, Philippines, India, Russia, Mexico, Finland, Senegal, United States, Canada, Germany, Brazil, and United Kingdom. And what we do is we’re based in LA, and when we’re in LA, we basically do song recordings and dance rehearsals. Other than that, we go on a world tour and visit all over the world and do performances, shoot TV shows, and do meet and greet with the fans. If any of you would like to see what we’ve done in the past, please check out Now United Youtube Channel and you will understand. Please check it out!
Next question: “Please tell us why you decided to launch your own Youtube channel!”
Yes, I’ve launched my own Youtube channel!
*clap clap
The reason why I did it is because I wanted to deliver the message in Japanese for the Japanese people so more people in Japan will know what Now United is and what we do. So, if you watch it, I will be very happy!
Next question: “I’ve become a Now United fan recently due to my friend’s influence. Is there a name for Now United fans?
Thank you very much! Yes, we call our fans “Uniter”.
Next: “How tall are you?”
I am 160cm tall.
Next: “What’s your favorite lipstick?”
My favorite lipstick is this…(I’ve always wanted to do this…am I doing this right?…yes?no?yes?no?oh maybe I am doing this right) Yes, so this is Bobbi Brown crushed liquid 07 auto cocoa. I highly recommend it!
(I’ll do it one more time. Am I doing this right? No? Yes? Just like that? Hehe lol ).
This is it *✌️
Next: “When you’re overseas, which Japanese food do you miss?”
Mommy’s curry.
Next: “If you’re able to use one of Doraemon’s tools, what would it be?”
Hm, Dokodemo Door (It takes you anywhere in the world).
*dokodemo doooor* like that, how did it go?
Sister: “dokodemo dooooor”
Dokodemo doooor DESU
*giggling
I’ll look for the actual sound
*actual sound plays
Dokodemo doooor lol
Desu, please give it to me.
Next: “Please give me tips for keeping your skin clean”
Be careful what you eat.
Next: “What was the most impressive moment on stage?”
When we were in Las Vegas, we were doing a performance and there was an earthquake, and we had to evacuate the building in the middle of it. It was so scary…
Next will be the last question:
“How do you relieve stress?”
My way of relieving stress is…(grabs a pillow and yell). Ahhhhhh
So, thank you very much for watching until the end. Ill be posting all kinds of videos on Youtube so please don’t forget to subscribe, click 👍, and comment!
Bye bye!


こんにちは！NowUnited（ナウユナイテッド）のHinaです！
初投稿動画見てくれてありがとう❤︎
動画が良いなと思ったらチャンネル登録よろしくね❤︎
次の動画もお楽しみに！

１０月５日、６日にNowUnited日本来日するので是非みんな会いに来てね！
詳細はinstagramとTwitterで告知します！

他の言語、翻訳できる方がいたらお願いします🤲
＝＝SNS＝＝
【Instagram】
https://instagram.com/hina_yshr/

【Twitter】
https://twitter.com/hinayoshihara

★お仕事の依頼などはこちらまで★
nowunited@mitsui-ag.com

みおちゃんの呼びかけに６００さんが答えて集まりました、
今年最後の集まりでしょうね、

みおちゃんの呼びかけに６００さんが答えて集まりました、
今年最後の集まりでしょうね、
ありがとうございます、

日本初のダチョウ料理専門店、
ライダーズカフェMACHⅢ
大阪府堺市美原区北余部４６９－６

ＴＥＬ＆ＦＡＸ
０７２－３６１ー３１７１
http://www.h4.dion.ne.jp/~maltuha/index.html
店休日のお知らせ、

毎月第一火曜日その翌日が店休日になります

カワサキ・ZZR600（海外向けに販売されているミドルツアラー。北米向け同仕様車はZX-6とネーミングされており、他地域でZX-6Rとネーミングされている車種が北米仕様ではZZR600となっている。）

ZZR400は1990年に発売された。本格派ツアラーとして海外向けに製造されていたZZR600と車体は共通で、日本国内向けとして400ccクラスのエンジンを搭載し、足回りを変更した仕様になっている。このため、400ccクラスではありながら大型バイク並の車格を持っているオートバイとして有名。だが、車体に伴い重量も乾燥重量で197kgと大型バイク並みになっており、多少取り回しが重いといわれている。また、雑誌などで大柄な車体をグイグイ引っ張る力強いエンジンなどと紹介されたこともあるが、600cc版と比較するとアンダーパワーである感は否めない。先に述べたように600ccクラスの車体によるデメリットも大きいが、その反面、剛性の高い安定したフレームは長距離ツーリングや高速走行時の安定性に寄与する。車格としてZZR400の比較対象となる大型自動二輪車は実際には有り余るほどの高出力を発揮するため、スロットル操作がシビアになることを考えると、総合的に見た場合の疲労感の少なさにおいてはクラスの中でも非常に評価が高い
Gather by 600 Mr. to seeing's calling answering, and thank you ..
might the last gathering it this year...

First ostrich dish specialty store and Raidarzcafe MACH? in Japan
Osaka Prefecture Sakai City Mihara Ward north Yo 469?6

TEL&FAX
072?361ｰ3171
http://www.h4.dion.ne.jp/~maltuha/index.html
Information on shop holiday

The next day on the first Tuesday every month becomes shop holiday.

Kawasaki and ZZR600Foreign countries..for..sell..middle..Zarah..North America..for..specification..car..name..region..name..model..North America..specification.

ZZR400 was put on the market in 1990. ZZR600 and the body manufactured as real sect Zarah for foreign countries are the specifications to which the engine of 400cc class is installed together as domestic-oriented Japan, and the chassis is changed. Therefore, it is famous as the motorcycle with the car case of a large-scale average motorcycle though it is 400cc class. However, weight is a dry weight, is 197kg, the large-scale motorcycle levels along with the body, and it is said that the taking turning is somewhat heavy. Moreover, the feeling that is under power compared with 600cc version is incontrovertible though a powerful engine etc. that pull a big body in Gigi in the magazine etc. have been introduced. The disadvantage with the body of 600cc class is also large as previously mentioned, on the other hand, a rigidity high, steady frame contributes to the stability when the long distance touring and high-speed running. As for the large-scale automatic operation two-wheeled vehicle that becomes the object of comparison of ZZR400 as a car case, when thinking the throttle operation becomes severe to demonstrate high power like in excess, the evaluation is very high in few of the tiredness feeling when seeing overall actually in the class.